Ik hoor lawaai onder de struiken en dat komt niet uit het kippenhokje. Ik kijk vlug naar boven in de hulstboom. Daar zitten mijn eigen kippen zoals elke avond. Zou het moeder Kloek zijn met haar kuiken? Maar die zit meestal al om half 8 op haar nest. Ik kom net naar buiten met Anja, die bij ons was en vertel meteen over de nieuwe kippen van Daniel die netjes in het hokje zouden moeten zitten. Echt prachtige kippen, gratis gekregen compleet met voerbakken en kippenmeel. Daniel gaat verhuizen naar een appartementje in de stad Groningen. En ja, drie kippen op een balkonnetje zag hij niet meer zitten. Ook hij moest keuzes maken.
We kijken in het hok en zien er maar 1 kip. Dat was het dus. De andere 2 zijn ontsnapt, hokje niet goed dicht gedaan.
Anja en ik proberen ze met zachte hand weer richting deurtje te krijgen. Ik door de struiken en Anja bij het paadje naar het hok zodat ze geen kant meer op kunnen. Ik wil een andere route proberen en dan… gebeurt het. Ik struikel over een tak van de kruipende cotoneaster en lig languit voorover in het grind.
Anja helpt me overeind en we laten de kippen de kippen. Met z’n tweeën lopen die keuvelend richting keetje.
De schade valt mee. Een beschadigde pink en twee dikke knieën, maar alles functioneert nog.
Vanmorgen ga ik een streep naar het kippenhok en zie de twee vluchtelingen vlakbij het hok onder de struiken. Ik zet het hok open en hoop dat ze op het voer afkomen terwijl ik me met de lammeren ga bezig houden.
Wanneer Wim later zijn ochtendrondje over het erf doet komt hij me halen, hij klinkt enthousiast: ‚Ze zit d‘r noe vlak veur, kom disse kante maor op.. maor kalm an..‘ En ja hoor, met zachte hand weten we ze weer in het hokje te krijgen. Daar moeten ze nog maar een dag blijven om te acclimatiseren.
Wie zegt dat het leven op het platteland saai is?
