Op de Boomgaard hadden ze heel lang een hond die Sacha heette. Deze Sacha had haar naam te danken aan onze aller-aller-eerste hond. We woonden nog in Aalten en neef Gerrit en Irene hadden een pup. Het was een pup van hun grote zwarte poedel. Ze kwamen haar zelf brengen en bleven meteen een nachtje slapen. Ze werd Sacha genoemd, net als de moeder. Het bleek een hond die erg veel beweging nodig had en wanneer je haar uitliet aan de riem hoefde je bijna zelf niet te lopen, alleen je voeten iets op te tillen en je had een tempo van ik weet niet wat. We hadden ook nooit van een puppy cursus gehoord. Soms ging deze Sacha er vandoor en wanneer ze ’s avonds niet thuis was, lieten we de schuurdeur maar op een kier. Als Wim dan de andere morgen in de schuur kwam lag ze hem met haar donkere kraalogen slim aan te kijken vanaf het kolenhok. Bij Staalkat waar Wim toen werkte werd al eens gevraagd of hij soms zo’n grote zwarte hond had. Die hadden ze ’s avond laat nog zien lopen, zo’n vier km verderop.
Die zomer van 1967 was ik in verwachting van Rick en werd dat uitlaattempo niet anders en Sacha bleef er vandoor gaan als ze er zin in had. Toch was het een schat van een hond en Gerhard zat vaak bij Sacha in de mand.
Toen echter bleek dat een collega van Wim op zoek was naar een sterke, maar lieve hond voor bij de boerderij was de keus niet makkelijk maar wel duidelijk. Sacha kreeg een nieuw thuis.
Een paar weken later gingen we kijken hoe het haar verging bij het nieuwe gezin. ‘Hoe is ’t met Sacha?’, vroegen we. ‘O.. kiek maor daor he-j em…’ en de man wees in de verte waar we twee sporen hoog opspattend water zagen. Dat was Sacha, ze rende door het water in de wei. Wij waren gerustgesteld, Sacha was op haar plek.
