Heb ik dat nou alleen. Nu ik ouder wordt gebeurt er in een jaar meer verdrietigs dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Had ik vroeger een slechte dag als een van de jongens met het verkeerde been uit bed was gestapt, dit jaar kan ik de vervelende momenten niet meer op twee handen tellen. Als ik aan de eerste jaren van mijn leven met Wim overdenk kan ik me niet veel verdrietigs herinneren, maar dit jaar kan het niet op. Wim valt van de fiets, gecompliceerde enkelbreuk, onze lieve vriendin Anda is er niet meer om je op te vrolijken net als de altijd positieve Niesje. Nog meer afscheid dit jaar van goede vrienden. De leeftijd gaat bovendien meespelen en de blaas speelt nogal eens op, 5 keer dit jaar al weer. En de rest wil je niet weten….
Toch is er een onbekende kracht in ieder mens die je telkens weer mooie kanten van het leven laat zien. Wim is voor mij nog steeds als een rots in de branding. Rick komt met een cryptische opmerking, altijd goed voor een glimlach. Gerhard ontpopt zich als een grote steun waarop je kunt bouwen en Mark krabbelt weer helemaal op en ziet alles nu weer positief. Bovendien heb een paar lieve vriendinnen en familie waar ik altijd terecht kan, over en weer steunen we elkaar. En als ik zoals vanavond weer eens met twee honden aan mijn voeten zit is het leven zo slecht nog niet.
Samen oud worden is een van onze grote wensen en tot nu toe brengen we het er aardig af.
