Siebrand en Wim met Toska, 5 maanden.
Ik zal de lammetjes niet meer
zien dartelen in de groene weide,
nooit zal ik meer scheren
mijn mooie wollige schapen.
De tranen in mijn ogen die je ziet
zijn niet van pijn, die probeer ik
als een man te dragen.
Maar het zijn tranen van verdriet,
voor al die dierbaren die ik achterliet!
Siebrand
Vanmorgen zagen we de overlijdensadvertentie al in de krant en wat later bracht de post de rouwbrief. Siebrand Knol, onze schapen- en bordercollievriend uit het hoge noorden is niet meer.
In januari hebben we Toska al bij hen opgehaald omdat z’n gezondheid het opnieuw af liet weten. Samen met Jannie heeft hij de schapenboerderij opgebouwd tot wat het nu is geworden: zijn levenswerk. Het moet hem goed gedaan hebben dat Klaas en Corrie samen met Gerko in het bedrijf zijn gegaan.
Hoewel we elkaar tot twee jaar geleden nooit gezien hadden is er in die tijd met de familie een band opgebouwd, waarschijnlijk door dezelfde interesses en achtergrond.
Vorig jaar hebben we nog drie fleslammeren bij hen opgehaald en ook het geglibber in de Groninger grijze klei meegemaakt. De oude handdoeken die bedoeld waren voor de lammeren liggen misschien nog wel ergens achter een tweede dijk…onherkenbaar. Die hadden we maar onder de achterwielen gelegd om los te komen uit de Groninger klei. Het mag een wonder heten dat we zelf niet van top tot teen onder zaten. Maar het was geweldig om daar te mogen rondkijken in de lammertijd. De lammerbar was een uitvinding. De melk werd daar op temperatuur gehouden en door een slangetje met een speen konden de lammeren zuigen als ze honger hadden. Eerst werd een lam net zo lang met z’n bekje aan een speen gehouden tot die het door had. Dan kreeg hij een streep en ging in het hok met lammeren die de speen al zelf konden vinden. Zonder stagiaires kun je niet in die drukke tijd.
Siebrand was toen herstellend en weer heel snel daarna op de been. Toen Tessa zwanger bleek wilde hij graag een pup. Hij kreeg de eerste keus uit het nest en nam de pup met het meeste wit…nee geen witte kop… Dat werd Toska. "Al onze honden heten Toska", zei hij nog.
Gisteren mailde zwager Ben dat het nu Josca geworden is. Ze hebben teckel Jippe, kat Joep en nu dus Josca! En Josca is daar in Eefde echt op haar plek.
Maandag gaan we nu opnieuw naar het hoge noorden, de plek waar Nederland ophoudt. In Uithuizermeeden, in de kerk waar ds van Zorge stond voor hij naar Vorden kwam, wordt een dienst van Woord en Gebed gehouden.
Vanaf deze plaats wensen we de familie veel sterkte toe.