‘Vanuit zijn hoekje houdt Mark ons toch nog in de gaten’, zegt Rick. De foto van Mark op de vensterbank staat wat verscholen nu de bank er voor geplaatst is. Het bed voor Wim staat nu tegen de wand waar eerst de bank stond.
Altijd wanneer Rick bij ons is komt Mark ter sprake. Het houdt hem nog steeds bezig dat Mark nu voorbij de grens is tussen leven en dood. ‘Ik denk dat Ben en Niesje en opa en oma de schimmen zijn ’, merkt hij dan op.
‘Schimmen?’, ik volg hem even niet. ‘Ja die ze toen bij Mark zag.’ Nu begrijp ik hem. Toen ik vorig jaar zo’n drie maanden na het overlijden van Mark bij Angelique kwam voor rust in mijn hoofd, was Mark aanwezig. Hij was er nog eerder dan dat ik er was, vertelde ze. Hij gaf haar door dat het goed met hem ging. Alle ballast was weg. Ze kende Mark ook en beschreef hem in zijn lievelingstrui die hij van mij gekregen had. En bij hem waren familieleden, die zij natuurlijk niet kent.
Nee, zelf zie ik niks. Ik had hem ook graag even gezien, maar die middag gaf mij rust. In het boek MARK beschreef ik deze bijzondere gebeurtenis en de latere. Af en toe als ik aan hem denk voelt het alsof hij in de buurt is, ook fijn.
Nu Wim ziek is en de toekomst onzeker komen deze gedachten bij Rick opnieuw te voorschijn en krijgen we deze gesprekken. Nu hij een paar weken vrij is zien we hem wat vaker omdat hij komt om ons te helpen. Gisteren maakte hij het kippenhok schoon en zaterdag gaan we boodschappen doen. Dat heb je als je zulke kneuzen als ouders hebt, zoals op dit moment. Wij zijn maar wat blij met zijn hulp.
