‘Go, Theo, daar moet je mee doorgaan’, hoorde hij vaak wanneer hij een stukje schreef voor speciale gelegenheden. Het maakte niet uit of het voor een opening van een restaurant, een in memoriam of een steunbetuiging was. En Theo deed dat, hij ging ook herinneringen weergeven, gevoelens verwoorden. Hij staat er soms ’s nachts voor op. Hij heeft er zoveel plezier in dat het een passie is geworden. We zijn het helemaal met elkaar eens: Je kunt nog zoveel nalaten.
Dit stukje schreef ik vandaag op de schrijfworkshop in Zwolle dat door 60plusendus’georganiseerd was. Cees van Dijk was onze trainer. Medecursist Theo had over zijn schrijven vertelt toen ik hem moest interviewen en ik mocht dat in een kort stukje weergeven. Hij deed hetzelfde bij mij. Daarna konden we zeggen of we onszelf er in herkenden. Zo deden we vanmorgen verschillende schrijfoefeningen.
We leerden over het lezersprofiel: voor wie schrijf je? We leerden het belang van een pakkende kop boven een stukje. We kregen door dat we geen ‘lege’ woorden moesten gebruiken, maar omschrijven wat je voelt, ziet, proeft, ruikt of hoort.
Na de lunch in restaurant De Mol ging het verder met het omschrijven van emoties, het schilderen met woorden. We waren maar met twee cursisten, geweldig dat Cees van Dijk daar de moeite voor nam om naar Zwolle te komen vanaf de Veluwe. De middag was zo om en met mijn hoofd barstensvol informatie stapte ik weer op de trein terug.
Wel bijzonder dat hij vroeger als politie agent in Hattem begon, maar uiteindelijk via een baan als voorlichter bij Justitie als eindredacteur zijn loopbaan beëindigde bij de Sanoma uitgeverij. Zijn vrouw leerde hij in Hattem kennen, ze woonde dicht bij ons aan de Eijerdijk. Wat een overeenkomsten! Ze trouwden en trokken daarna door het hele land.
Cees bedankt voor de lessen… en de zweetdruppeltjes die ik langs mijn rug naar beneden voelde glijden vanmiddag!