Henk en Johan, ik denk omstreeks 1960.
Alweer 5 december, voor de 73e keer voor mij al heb ik van de eerste paar jaar geen herinneringen. Op ‘de Haar’ mochten we onze klomp zetten met een wortel voor het paard van de sint. Wat waren we blij met dat doosje kralen om zelf aan te rijgen, ik een lichtgroene en Diny een rode. Met Diny zong ik de eerste sinterklaasliedjes, want opoe hield van zingen. Zachtjes gaan de paardenvoe oe tjes, trippel trappel trippel trap. Zie ginds komt de stoomboot… terwijl we in Vorden alleen de Vordense beek hadden, maar daar letten we niet op.
Eenmaal op de Boomgaard werd er flink uitgepakt, een hele aardappelmand vol met pakjes. De sint kwam daar persoonlijk aan de deur. Niet dat ik hem gezien heb, maar wel zijn witte paard die door het grind om het huis naar de voordeur liep. Dan werd er op de voordeur gebonsd die slechts voor die gelegenheid open ging. Mama deed het kleine raampje open terwijl wij en opoe en opa Bijenhof wat achterin bleven staan en dan volgde een gesprek tussen die twee. ‘Zijn hier nog stoute kinderen?’ ’Nee sinterklaas, alleen lieve…’. ‘Hebben ze goed hun best gedaan op school en helpen ze thuis ook wel mee?’ ‘Ja sinterklaas’. Tja en dan moesten we aan het zingen. En dan ineens was de sint weer weg en hoorden we de stappen van het paard weggaan. Natuurlijk gebeurde zoiets altijd als pa net even weg moest naar buurman Lettink.
Het werd leuker en minder spannend toen Diny en ik wat ouder waren en Henk en Johan tijdens zo’n gesprekje achterin de gang bleven staan en voor de sint een liedje mee moesten zingen. Johan bleef onbewogen maar veel geluid kwam er niet uit. Henk vond het wel erg spannend en ik vergeet nooit meer zijn bibberende broekspijpjes. Later kwamen de surprises en de gedichtjes en werd Pa soms het hele huis door gestuurd met briefjes die hem van het kastje naar de muur stuurden tot eentje aan de koeienhorens toe. Tja… zo had ieder gezin zijn eigen manier van het vieren van de sint.