De blijken van meeleven stromen nog steeds binnen, veel kaarten met bloemen en mooie woorden. Het is net of de opbeurende teksten in het Engels mooier zijn of verbeeld ik me dat?
“Death leaves a heartache no one can heal –
Love leaves a memory no one can steal”
En
“Somewhere a silence is heard far away
And the brightness of day fills the night,
Where the trials of life are resolved into peace
When a soul finds his way to the light”
En:
“Somewhere a journey begins at the end of the worldly existence we know,
Somewhere a path stretches over the stars and rivers of memories flow…”
Ook het raadsel omtrent het bakje met bloemen is opgelost. De goede geefster kwam vandaag langs, maar we hoorden de bel niet. Ons gehoor is niet meer wat het geweest is. We hebben al eens een extra draadloos belletje op het hek gehad, maar die had maar een levensduur van een maand. De bezoekers kunnen in het vervolg beter even het hek ingaan en kijken of we thuis zijn.
‘Vind je dat niet bijzonder?’, vroeg de goede geefster aan de telefoon. ‘Ik had de bloemen in een tasje van het Leger des Heils aan jullie hek gehangen. Diezelfde dag lees ik dat jullie omstreeks die tijd Marks kleding daar ingeleverd hebben’.
En zo beleven we iedere dag iets bijzonders.