foto: nov. 2016
Het blijft lastig! Zomaar ineens overvalt het me weer… een leven verder zonder Mark. Meestal is er een aanleiding, iets van een trigger. We nemen nu bewust meestal een andere weg dan ons eigen Schoolpadje langs het bos, maar af en toe rijd ik er zomaar langs en is er niks aan de hand.
Het scheelt dat je onderweg heel erg moet oppassen voor de mollengangen. Daar stuiter je bijna over de kop of heb je zo maar een lekke band, geen tijd voor nare gedachten. Maar mooi is ie wel, dit stukje puur natuur. Wat hebben wij er vaak gelopen met de honden, zeker Mark. Nu fietsen wij er alleen af en toe.
Vandaag even naar de huisarts om de urine na te laten kijken na alweer een blaasontsteking. Tja… Murphy was nog niet klaar met ons afgelopen weekend. Wim is naar de Schepershof, zingen op de afscheidsdienst van de man van Eke, een medezangeres van de Cantorij, en ging ik even naar de huiartsenpraktijk. Gelukkig was de ontsteking over en kreeg ik een reservekuurtje mee voor een volgende aanval.
Op de terugweg ging ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens kijken bij de uitstrooiplek van Mark. De weg er naar toe is prachtig in alle jaargetijden. De vogels zongen, nee geen boomklever dit keer, het klonk als mezen. De open moerassige plek staat vol met jonge berkjes. Het was goed om er even te zijn al bleef in mijn hoofd rondzingen: Ik ben hier niet, mam. Ik ben altijd bij je.