De kleine Laska ging mee, wel niet erg afschrikwekkend zo te zien. Maar ze kon hééél hard blaffen.
Het was bramentijd. Ik heb er een paar jaar niet veel op uit gedaan. Dan ben je net terug van vakantie of nog net niet en dan komt er niet zo van. Ik ben gek op bramen, bramen sap, bramengelei. Het moet bovendien heel bloedzuiverend zijn. Ik heb zelf een recept bedacht, wie weet bestond die al wel, van een soort jam, gemaakt van bramen sap met vlierbessen en kleine stukjes appel. Als de vlierbessen nog niet helemaal rijp zijn vries ik alvast het bramen sap in tot het vlierbessentijd is.
Ooit heb ik er een goede beurt mee gemaakt toen ik een afspraak bij de tandarts vergeten was. Toen ik voor de nieuwe afspraak kwam bracht ik een potje bramen-vlier-appelgelei voor hem mee. Hij was het nooit vergeten.
In de tijd dat we in Hengelo woonden, o…zóóó… lang geleden… de kinderen gingen nog naar school, ging ik er vaak op uit om in de houtwallen richting Boekelo bramen te plukken, soms met Marijke of Betsy. Maar ook wel alleen. Gewapend met emmertjes en een wandelstok ging ik op pad. Wanneer ik alleen ging nam ik kleine Laska vaak mee. Een hond schrikt mannen met slechte bedoelingen af… toch? En…. het broodmes dat ooit van mama was nam ik mee in de fietstas. Ha! Niet dat ik er ooit mee zou steken, maar gewoon voor m’n eigen, en meer nog Wim z’n rust. Toen ik het pas nog aan Gerhard vertelde kwam die niet weer bij: “Je denkt toch niet dat je de kans kreeg daar iets mee te doen”. Hij had weinig dunk van z’n moeder in de kracht van haar leven….
Ik kwam die dag net terug van een rondje bramenpluk hier vlakbij in het Steegje zoals dat in de volksmond wordt genoemd samen met Tessa en Queeny, maar tegenwoordig zonder broodmes. Die deed later dienst in de caravan, gewoon waarvoor het bedoeld is.