Ik weet niet waarom, maar toen ik eenmaal klaar was met mijn opleiding en het huis uit ging had ik soms intense gesprekken met mijn moeder. Diny had ze natuurlijk nog dagelijks om zich heen en soms had ze behoefte om het over haar leven voor De Boomgaard te hebben, haar leven op de Haar, waar ze geboren en getogen is en haar leven met onze vader Hendrik Jan begon. Opoe was al in 1957 overleden en hoewel ze altijd heel open was wilde ze vader Hein niet belasten met soms pijnlijke herinneringen want die had hij ook. Hij had ook zijn Hanna verloren en een kindje dat niet geboren mocht worden.
Samen in hun 2e huwelijk bleken ze klaar voor een nieuwe start. Een nieuw leven begon. Wat waren we allemaal blij met de komst van onze broertjes. Ze werden de spil in ons nieuwe grote gezin.
Op een boerderij was het normaal om je steentje bij te dragen. Gewoon meehelpen met de kleine klusjes: afdrogen, vegen en helpen bij de oogst. Dat bestond uit helpen hooien, coloradokevers van de aardappelplanten vangen, knollen plukken of aren oprapen. Dat vond ik het minste: aorne gaarn was kinderwerk. Ik heb zelfs nog leren om garven te binden en op te zetten. Als er regen in de lucht zat werd er haastig hooi binnen gehaald of op oppers gezet. Ook in de tijd voor de KI moesten we de koe aanjagen als die ‘naor de bolle’ bij stieren- en hengstenhouder Koning moest. Ieder kind die op een boerderij opgroeide kende deze klusjes die ook sfeer weergeven van je jeugd. Toen we ouder werden moet ik wel zeggen dat Diny meer het grotere werk deed dan ik. Ik zie haar nog zo op de grote hark met Vurose ervoor het hooi in kidden (rijen) harken. We konden het prima vinden met onze nieuwe papa en de Boomgaard was ons thuis en is dat tot nu toe gebleven, met dank aan Johan en Joke.
Maar het zal dus ongeveer 1963 zal het geweest zijn dat mama wat meer vertelde over het broertje dat bij de geboorte overleed, een half jaar na het overlijden van vader Hendrik Jan. Ze had het zelf ook bijna niet overleefd, ze had geen moed meer. Toch krabbelde ze op met hulp van de geklutste eitjes van opoe en de zorg van veel lieve mensen om haar heen. Ze had het verlies van het jongetje wel verdrietig gevonden maar dat drong niet erg door want ze moest zelf zien te overleven en Diny en mij groot zien te krijgen. Na 4 jaar was ze hersteld en begon met Hein aan hun 2e leven en het jongetje was lang op de achtergrond gebleven, zo vertelde ze. Maar op dat moment in juni 1964 moest ze erg aan hem denken. Hij had toen 18 jaar kunnen zijn en nu vroeg ze zich af wat er van hem geworden zou zijn als hij was blijven leven.
Zo koester ik nog steeds deze momenten.
Foto: De grote hark waarmee het hooi aan kidden werd geharkt. Diny en ik hadden net ons eerste fototoestel van ons gespaarde geld gekocht en Johan was één van de favoriete onderwerpen.