Met een lach en een traan zal Luella en haar gezin het lied aan het eind van de Memorial Service hebben meegezongen, zo leek het tenminste voor mij op verre afstand.
When it’s springtime in the Rockies moet een bijzonder lied voor deze twee zijn geweest. Herman schreef ooit in zijn memoires dat Harold, eenmaal terug uit Korea, de draad weer had opgepakt op de farm en regelmatig een gezellige avond met dansen bezocht in Sioux Falls. Zouden ze toen al een dansje op deze melodie gemaakt hebben?
Harold vertelde weinig over zijn uitstapjes tot die keer dat hij vertelde dat er de volgende zondag bezoek zou komen. Dat was Luella en hij meldde meteen maar dat ze gingen trouwen. Harold kon blijkbaar met weinig woorden veel zeggen. Dat trouwen kwam ook niet veel later.
Na Leone, de vrouw van Charlie, werd ook Luella met open armen ontvangen, beiden waren werkzaam in het onderwijs. Tijdens de vele bezoeken van de Nederlandse familie vonden ze het jammer dat ze met Nederlands bij haar niet ver kwamen. De kinderen van Herman en Nettie begrepen wel waar het vaak over ging. Zo vertelde ome Jan in zijn dagboekje dat Berdena had gezegd dat ome Jan meer haar op zijn hoofd had dan haar vader Herman. Jan had een strook haar die er aan de zijkant nog zat, altijd zorgvuldig over zijn kale bolletje gelegd. Dat had hij toen even opgetild wat ze hilarisch vonden. Bij alle bezoeken van onze familie aan de USA waren er veel contacten met Harold. In de Nederlandse familie waren veel boeren en die waren zeer geïnteresseerd in het farmleven in Iowa.
Het dagboekje van ome Jan over hun reis naar de USA, ook naar de neven Eggink van de Jaeger in Indiana, is nog na te lezen op deze website. Op weblog 2 kun je onderaan terugscrollen naar 1-13 november 2015