De datum naderde dat Wim niet meer voor z’n nummer op hoefde te komen voor militaire dienst. Dat zou zijn in het jaar dat hij 27 zou worden. Hij had steeds gezegd dat zijn bedoeling was om daarna een baan aan de wal te zoeken. En je kunt misschien van alles bedenken van die man maar wat hij zegt daar staat hij voor. Dus… werd er aan het eind van de zomer van 1966 gesolliciteerd en kreeg hij per 1 januari 1967 een baan aangeboden als servicemonteur bij Staalkat in Aalten, een bedrijf dat eiersorteer- en inpakmachines fabriceerde. Bovendien kwam er een huis vrij van de fabriek in Aalten waar we zo in konden trekken. Per telegram meldde ik hem over zijn nieuwe baan en het adres waar we naar toe zouden verhuizen. Er kwam een nieuw behangetje in de woonkamer en vloerbedekking. Vriend Albert die op dat moment in de stofferingen zat wilde dat laatste graag komen leggen en op een avond gingen we op pad om de boel op te meten. Hij had volgens mij geen idee waar de Achterhoek lag, laat staan Aalten, en na een slopende reis kwam hij puffend aan. ‘Foi foi wat een ende.. ik dache dat Aalten ergens achter Oeken lag’. Dat lag het ook wel, maar wel drie kwartier verder. Maar… die vloerbedekking kwam er keurig in en aan het eind van dat jaar kwam Wim thuis van z’n laatste reis en moest dit keer niet naar Hattem maar naar Aalten. Hij sprak een matroos aan boord die ook in de Achterhoek woonde en vroeg hem welke trein die nam. Nee hij werd gehaald door z’n vader. ‘Maar… waar woon je dan?’, vroeg Wim hem. ‘In Aalten’. Goh… ik ook sinds een paar weken’. En zo kon Wim met z’n nieuwe plaatsgenoot meerijden. Hij bleek drie huizen bij ons vandaan te wonen aan de Eligiusstraat.
