‘Vin ie ok niet dat die dokters steeds jonger wordt… of liekt dat maor zo’, zeg ik tegen Wim en een medewachter. Deze schiet in de lach. Het was haar ook opgevallen. We zitten in de wachtkamer van het Isala in Zwolle afdeling orthopedie. Af en toe gaat er een deur open en komt een van de orthopeden naar buiten om een naam af te roepen. Na een jonge man komen er zeker drie jonge vrouwen een deur uit om iemand op te roepen.
Het was vroeg vanmorgen toen we de deur uitgingen want in de spits kun je zelfs aan deze kant van de IJssel oponthoud krijgen. We hebben de kleine scootmobiel, door mij wat oneerbiedig tuk tuk genoemd, meegenomen en op de parkeerplaats in elkaar gezet. Die parkeerplaats is groot, heel groot, maar dat is het Isala ook. Verder werkt het hier gesmeerd. De koffie en cappuccino uit de automaat smaakt perfect en we hoeven niet te wachten. Daar komt ook onze superjong ogende dr van Overvest om de deur om ons op te roepen.
We hadden er heel wat van verwacht omdat ze Wim nu persoonlijk had opgeroepen, maar dat viel tegen. In plaats van de duidelijke planning blijft het bij de volgende vier wekelijkse telefoonafspraken. Eerst moet er iemand die er nog meer verstand van heeft een oog werpen op pet-CT-scan uit Emmen om te kunnen beoordelen of die goed genoeg is om verder te kunnen. Jammer, die is nog op vakantie. Naar aanleiding daarvan wordt Wims gehavende heup nagemaakt om er een passende prothese voor te kunnen ontwerpen. Tja, het is maatwerk.
En als dat allemaal achter de rug en de nieuwe prothese klaar is kan er een datum gepland worden wanneer de beide orthopeden aan de slag kunnen.
Voorlopig hebben we dus vier wekelijkse telefoonafspraken om de vorderingen te bespreken.
Wim dacht even na en merkte op dat hij dan misschien met zijn verjaardag weer kon lopen. Ze wierp een blik op zijn gegevens en zei: ’Ik verwacht dat de operatie dan achter de rug is’.
Wim deed nog een toekomstpoging: ’En als ik straks misschien weer kan fietsen…’, maar dat leek haar nog wat voorbarig.
De rest van de ochtend brachten we door bij Henry en Tonny. Hier hadden we afleiding en was er ook veel bij te praten na hun verblijf van 3 weken in Canada. Het heeft hen goed gedaan.
