Suze is niet meer. Onze lieve poes Suze die we ooit samen met haar broertje en zusje ophaalden bij een boerderij in Geesbrug is 19 jaar geworden. De laatste jaren was ze wat incontinent en moest ze daarom telkens op tijd naar buiten. In de schuur waren de brokjes. Dat was op zich geen probleem, maar toch was ze graag in huis en lag ze het liefst de hele avond met de beide voorpootjes op Wims been die altijd op zijn vaste plek zat in de linker hoek van de bank met de linkerarm op de leuning. Wanneer ik het tijd vond om de bank in te ruilen bij de Kringloop omdat ik een nog mooiere had ontdekt, moest er wel een flinke zijkant aan zitten voor die arm van Wim, anders ging dat feest niet door.
Wanneer Wim er niet was ging ik er wel eens zitten, maar Suze kon bij mij haar draai niet vinden en koos dan liever voor een warm kussentje op een stoel. De week voor mijn verjaardag was Suze al minnetjes en de laatste avond zette ik haar in het halletje om naar buiten te gaan en haar plekje in de schuur op te zoeken. Daar zag Wim haar ’s avonds nog. Daarna bleef ze onvindbaar. Ria en Jan zagen haar tijdens hun oppasweek ook niet. Maar toen we thuis kwamen vonden we haar toch, ze lag in het kantoortje, de plek waar het gereedschap te vinden is. Daar is Jan dus niet geweest die 10 dagen. Het is wel schrikken als je zo’n dood beestje vindt na twee weken. Slechts een omhulsel bleef over van onze geliefde poes. Wim griezelde ervan. Ik schepte op wat er van Suze over was en Wim begroef haar bij de seringenstruik achter de waslijn.
Het bepaalde me wel bij mijn eigen sterfelijkheid. Als een lichaam van mens of dier zo snel veranderd in wat wij zagen, weet ik niet of ik nog wel begraven wil worden als het mijn tijd is.
Met Rick kun je het er goed over hebben. ‘Rick, als er met mij wat gebeurt mogen jullie me uitstrooien op de plek waar de as van Mark ook ligt’. Met Wim moet ik het er nog wel over hebben…
