Hetty Site

Sweet memories

Dit moet ergens in 2009 zijn—

Het is al weer lang geleden dat Scott in z’n jonge jaren zo onbenullig hard langs je heen kwam racen. Soms had hij dan ook nog een stok in de bek. En het gebeurde nogal eens dat hij je met dat ene uiteinde precies in de knieholte raakte. ‘k Zal je vertellen dat je dan even schrok. In die tijd kwam Fokje me nog iedere week een paar uur helpen. Zij slaakte een gil toen Scott haar eens raakte met zo’n stok. Och ze was het ook zo weer vergeten. Toen Kim en Scott een poosje later pups kregen was ze zo gecharmeerd van dit soort hond dat zij er ook één uitzocht. Er was één kleine bij en daar viel ze op. Dat werd Bowie. Bowie werd ook door Dana en Tristan met gejuich binnengehaald. Hij is nu 11 jaar en beleeft een rustige oude dag daar bij Fokje en Frits!
Nu hebben we dus dagen dat er hier drie honden het huis en erf rondrennen. Vooral die twee tieners Toska en Queeny zijn me een stel wildebrassen. Als Queeny ’s morgens komt is het gelijk feest met die twee. Ze springen tegen elkaar op en dartelen over elkaar heen en onder elkaar door. Dan racen ze een paar rondjes en daarna wordt het wat rustiger.
Vanmorgen breng ik de laatste schildersspullen naar m’n keetje, want het mooie weer komt er aan. Dan ga ik daar weer aan het werk. De sfeer èn het uitzicht op de wei is daar zo mooi !
Ik loop net op het stuk gras richting kippenren…komen die twee donderstenen de hoek om vliegen en knallen me van achter tegen m’n benen. Ik val steil achterover plat op m’n rug en achterhoofd in het gras. De verfpotten vliegen in het rond en mijn halsketting hangt in de struiken. Ik natuurlijk janken van schrik…. staan ze daar met z’n drieën en proberen m’n gezicht te likken. Ik beweeg m’n armen en benen voorzichtig. Nee alles zit nog op de goede plek.
Ze zijn even niet bij me weg te slaan. Ze duwen hun neus steeds tegen me aan. Dan jank ik nog harder. Als ik naar binnen loop volgen ze me op de voet en even later zit ik bij te komen in de grote stoel bij het achterraam. Die twee wildebrassen zitten pal naast me en duwen met hun neus tegen m’n knieën alsof ze zeggen willen: sorry…het ging echt per ongeluk!

Waarom ik hieraan denk. Gisteren vertelde Diny dat ze gevallen was, viel gelukkig mee. En dat overkomt mij de laatste jaren ook zomaar, toen dus ook al. We moesten beiden even aan onze moeder denken die dat ook regelmatig overkwam. Zelfs op de trouwdag van Ben en Diny. Och het veroorzaakte sweet memories…