Boy en Balou, de honden van Sonja.
De man is al op leeftijd en al jaren ziek, maar de laatste tijd gaat het steeds slechter. Hij heeft een lelijke hartkwaal en hij staat voor een operatie op de wachtlijst.
En hij heeft het zo benauwd. Dan nog maar eens de dokter bellen en nog maar eens zeuren in het ziekenhuis. “Ja , meneer er is een wachtlijst en u bent de jongste niet meer, maar het heeft onze aandacht. En we hebben een paar sportblessures binnengekregen, die kunnen niet wachten, daar hebt u toch wel begrip voor?
Dan overleggen de artsen met elkaar en op de administratie worden berekeningen gemaakt. “Is meneer nog productief? Hij moet het nog maar even volhouden en misschien lost het probleem zichzelf wel op.”
Nee, kinderachtig zijn ze tegenwoordig niet!
En ’s avonds voor het slapen gaan vraagt de man op z’n knokige knieën de Grote Baas om hulp en belooft z’n hele bezit te offeren, als hij maar geholpen wordt. Hoezo is het tegenwoordig beter dan vroeger?
Vorig jaar moesten onze beide honden geopereerd worden. Tijdens de operatie belde de dierenarts dat het misschien wel fout ging en of hij de hond eventueel mocht laten inslapen. Misschien redde hij het nog, maar dat pakte wel duurder uit. “Probeer het maar voor elkaar te krijgen”, zeiden we. En beide honden hebben het gered gelukkig!
Soms zijn dieren tegenwoordig beter af dan de mensen, omdat hun bazen goed zijn. De ‘bazen’ van de mensen zetelen in Den Haag en denken alleen aan zichzelf.
“Wat zijn de kosten, dierenarts?” Laten we het voor beide honden maar afmaken op 535 euro.”
Ja, waar doe je het voor? Als ik ’s morgens om vier uur uit bed stap om naar het spoor te gaan, dan liggen ze op hun rug voor de verwarming en kwispelen even twee maal met hun staart. “We bekijken het tactisch, baas!”
Daar doe ik het dus voor.
[i]Met dank aan Harm Otten.[/i]