Bij onze zeer uitgebreide familie horen ook de broer en zussen van Hanna Kornegoor, de eerste vrouw van vader Hein die in 1948 overleed aan een niervergiftiging. Nadat wij op De Boomgaard gingen wonen maakten we al snel datzelfde jaar 1950 de bruiloft mee van Hanna’s zuster Jantjen met Elbert Momberg. Een jaar later trouwde zus Dine met Gert Kornegoor, ze bleven op de ouderlijke boerderij het Hissink wonen bij opoe Kornegoor. Het werd de eerste echte boerenbruiloft die ik meemaakte met ’s avonds een feest op de deel en met het ophijsen van het bruidspaar in een kruiwagen onder het zingen van ‘Zij leven hoog, zij leven hoog’ en ‘De bruidegom durft zijn bruidje niet te kussen falderalderiere enz. En ook maakten we als naaste familie de bruiloft van Martin Kornegoor met zijn Catrien mee. Vandaag werd Jantjen Mombarg- Kornegoor begraven. Er werden herinneringen opgehaald precies zoals we haar ook kenden, een vrouw met humor maar ook met haar eigen indeling van tijd. Kalveren voeren deed ze zoals het haar uitkwam. Op verjaardagen waren zij en Elbert de laatste die aankwamen, vaak pas om 9 uur. Ze kon gewoon niet opschieten. Toen zoon Henk geboren werd is moeder Coba er nog een paar keer heen geweest om te helpen met de baby. Ze was een geliefde tante, maar natuurlijk in de eerste plaats een lieve vrouw, moeder en oma. Er werd vandaag nog even genoemd dat er in het gezin Kornegoor 4 meisjes waren en één zoon. Ik kende alleen Hanna, Jantjen en Dine en Martin. Een paar jaar geleden leefde tante Dine nog en vonden Johan en Joke een oude ingelijste foto van een tweeling meisjes in een kinderwagen. Johan vroeg me of ik die thuis kon brengen. Hij had geen idee. Ik ook niet, maar de enige mogelijkheid leek me een tweeling uit de Kornegoor familie. Toen Diny en ik met die foto bij tante Dine op bezoek gingen en haar vroegen of zij wist wie dit waren, zei ze: ’O jao, dat bun ik met Martha. Kiek ik heb net zo ene’. En warempel, dezelfde foto stond bij haar op een kastje. ‘Kö’j ok zeen wie ik bun?’, vroeg ze. Als kinderen van 2 jaar kregen ze beiden longontsteking, vertelde ze, levensbedreigend in die tijd. Martha overleed en Dine bleef leven. Nu is ook Jantjen overleden, 97 jaar oud. Alleen Martin, de jongste is nog in leven. Toen opoe Kornegoor nog leefde werden pa en mama altijd uitgenodigd tijdens het Lindese feest om stokvis te komen eten op ’t Hissink. Dat was een gewoonte geworden. Toen onze broer Johan geboren werd is hij zelfs naar haar vernoemd, Evert Johan. Zo bleef ook de herinnering aan Hanna levend.
