Hetty Site

Tante Jo en Erna met het mandje van opoe.

‘Ik durf het bijna niet te vragen….’ Ik kwam er net aan met m’n e-bike om naar tante Jantje en tante Jo te gaan. We waren een weekje op camping de Boomgaard. Johan wilde dit wonder op wielen dus ook wel eens proberen. Ik zette hem in de hoogste stand en daar schiet hij er vandoor. Hij sjeest er vandoor tot aan de kruising en weer terug en meldt: ”Noe snap ik dat Wim oe niet bi-j kan hollen”. Wim kon dat intussen ook met z’n eigen wonder. Net als Johan, die heeft een gewone fiets al omgebouwd tot e-bike.
Het is 2009 en we bezoeken die morgen tante Jo en vanmiddag werd het nog even op en neer omdat tante Jantje bij schoonzus Jo kwam om wat met haar te puzzelen en gezelschap te houden. Heel gezellig. Erna was een kastje vol nostalgie aan het schoonmaken en weer inpakken. Ik zag drie knipmutsen waaronder die van opoe Eggink, een tasje van tante Dina, scheermes van opa, poëziealbum van tante Dina, een babybloesje van haar broer Wim dat in de oorlog uit parachutestof gemaakt werd..
Het mooiste vind ik het mandje van opoe dat ze altijd bij zich had als ze op bezoek ging. Nu zitten er allerlei brieven en foto’s in. Een kostbaar geheel. Samen bewonderden we alles stuk voor stuk. Tot Erna’s schrik valt een vaasje van een koets op de grond… aan gruzelementen. Nee plakken is geen optie. ‘Mooi zo laoten, zol oom Bram zeggen’, was de reactie van Erna.
Ik mocht opnieuw weer wat meenemen om te scannen of te fotograferen. Dat is natuurlijk allang gebeurd.

Tante Jo leeft allang niet meer net als tante Jantje, tante Heintje en oom Bram. Maar wat hebben we een mooie herinneringen aan hen.