21 februari 1997– Gerhard gaat trouwen!
Van r. naar l: tante Hermien, Diny, Gerhard, tante Gerritje en ik!
“Het was wel goed dat jullie kwamen”, zei Gerrie laatst toen we bij hun op bezoek waren. "Nu heb ik gelijk m’n huis weer aan kant." Wat dat betreft zijn we hetzelfde. Wanneer ik weet dat er bezoek komt ga ik als een razende door ’t huis, terwijl ik anders niet zo gauw op dat idee kom.
Toch hou ik wel van een opgeruimd huis! Maar soms is het net of alles dicht slibt. En juist wanneer je niet meer over de stapels boeken en tijdschriften heen kunt kijken komt er iemand langs.
Volgens tante Hermien had ik het huishouden niet uitgevonden! “Het is maar goed dat Wim zo handig is!”, schijnt ze Gerrie toevertrouwd te hebben. Ja, ja ….die tante Mien, zoals we haar eigenlijk altijd zijn blijven noemen! Ze kon met veel allure vertellen.Je was bij haar alles of niks. Ze had vaak over iemand van die kleine mededelingen, maar dan volgde vaak…: “Mor wieter is ’t een beste kearl– of deerntjen.”. En ik maar denken dat tante Mien alleen mijn goeie kanten zou belichten. Ja, nu ben ik alweer van m’n voetstuk gevallen.
Ze heeft het jarenlang gered,wanneer we bij haar op bezoek waren om zo emotioneel in tranen over de drie deerns van "De Haar" te vertellen, waarvan er dan maar twee en later nog maar één meer was, dat bij mij de tranen ook los kwamen. Ze deed er nog een schepje bovenop als ze over vader Hendrik Jan begon. Nee daar kon Hein blijkbaar niet aan tippen. En vertrok ik weer met rode oogjes (zij was het allang weer kwijt) dan ging ik graag even naar tante Riek om bij te komen. Die was de rust zelve.
Het was ook een bijzonder drietal: Rika, Coba èn Hermien! En alle drie gek op hun broer Willem!
Tante Mien was stapel op haar kinderen èn kleinkinderen. Ons – Diny en mij dus- had ze ook zo’n beetje geadopteerd.Dat bleek heel sterk toen wij haar levensverhaal mochten lezen, dat eigenlijk alleen voor haar kinderen en kleinkinderen bestemd was.
Toen Gerhard en Judith ons vroegen wie we graag op hun bruiloft de hele dag erbij zouden willen hebben, dacht ik gelijk aan tante Hermien. En ze kwam, hoewel ze nog heel verdrietig was over het overlijden van oom Sjoerd.
En terwijl ik dit zo bij elkaar typ, staat Wim in de keuken met zorg een lekkere vismaaltijd in elkaar te flansen. Ja tante Mien….., ik ben heel blij dat Wim zo handig is!