Gijs en Mies met Harry..ik denk 1947.
Mama zei vroeger wel eens: "Ie’j liekt ok op oew tante Mies". Op m’n vader Hendrik Jan dat wist ik wel, maar tante Mies…. Zelf heb ik me afgevraagd hoe ze daar nou toch bij kwam. Ze zei het meestal op een moment dat ik wat nonchalant overkwam, steeds kapotte knieën had, bomen beklom of op een koe ging zitten, waar ik natuurlijk binnen de kortste keren weer af viel. Ook mijn huishoudelijke kant is niet erg sterk ontwikkeld. Op een gegeven moment hoorde ik de Amsterdamse vrienden Cor en Jos in Barchem over hun bezoekje aan oom Gijs en tante Mies praten. Die woonden in de bossen bij De Steeg, waar oom Gijs jachtopziener was. Jos vertelde dat Mies een lek afwasteiltje had en toen ze een half jaar later weer terug kwamen dat ze nog hetzelfde lekke afwasteiltje gebruikte. Kon Mies niet veel schelen!
Dat de kinderen hen gewoon Gijs en Mies noemden in plaats van pappa en mamma was ook iets wat de familie wel apart vond, maar ja …Mies hè!
Tante Mies ging ook met haar jongens Harry en Peder in Barchem kamperen. Oom Gijs kon op zijn manier nooit weg bij zijn wild. Juist wanneer hij weg was gebeurde er altijd wat. Net of de stropers hem zagen weggaan.
Die naam Peder had nogal wat voeten in aarde, want die naam wilden ze bij de Burgerlijke Stand niet accepteren. Die naam kenden ze niet. Maar oom Gijs was die naam tegengekomen in een Zweeds of Noors boek en hij vond hem mooi voor hun zoon. Ik weet niet of hij met dat boek naar het gemeentehuis is geweest, maar de naam Peder bleef. Alleen hebben ze hem niet lang zo genoemd. Ik weet niet beter dan dat ze hem altijd Peeuw hebben genoemd. Ze kregen ook nog een 3e zoontje, maar Siefertje is maar een paar jaar geworden. Hij is vrij onverwacht overleden. Ik dacht aan hersenvliesontsteking. Ik weet nog dat pa en mama naar de begrafenis gingen.
Mies was een vrolijk typje, eigenlijk net als al die ooms en tantes, altijd opgeruimd. Ze is toch vrij jong, midden 50 nog, overleden aan kanker. Ook nu gingen pa en mama naar de crematie. Dat was voor hen de eerste keer dat ze dat meemaakten. Ze vonden het helemaal niks…zo kil.
Nee cremeren was er bij pa en mama niet bij. Toen Wim eens opperde dat hij dat afscheid op het kerkhof altijd zo erg vond en dat wat hem betrof als hij dood ging het afscheid net zo goed beperkt kon blijven tot de rouwdienst, schoot mama even uit haar slof: "Ik hoppe toch dat jullie mien wel helemaole weg zult brengen". En dat heeft Wim haar beloofd!