‘Toen opoe en opa Eggink afscheid namen van Herman toen hij in 1924 naar Amerika vertrok om boer te worden, wist niemand wanneer ze elkaar terug zouden zien. Het zou 5 jaar duren. Daarna duurde het 17 jaar. In 1946 toen zijn broer en onze vader Hendrik Jan zo plotseling overleed kwam hij opnieuw over en dat was voor opoe voor het laatst.
Mijn hele leven heb ik al afscheid moeten nemen”, zei Tonny. Eerst al werd ze vanuit toenmalig Perzie, waar haar vader werkte, naar Nederland gestuurd toen ze bijna aan de middelbare school toe was. In de vakanties ging ze natuurlijk terug, drie keer per jaar. Ze trof een fijn gezin dat haar geweldig opving en een belangrijke rol in haar leven speelde.
Toen Gera trouwde en samen met Fred de oversteek maakte naar Canada begon het afscheid nemen opnieuw. Je zou denken dat het gaat wennen, maar ik denk dat het nooit went. Vaak gingen Henry en Tonny naar hen toe. We zijn zelfs twee keer 6 weken met hen mee geweest en hebben een geweldige tijd gehad in het altijd warme gezin van Fred en Gera en hebben intussen ook heel wat van Canada gezien. In september 2010 waren we bij Henry en Tonny zelf te gast, samen met Ben en Niesje. En Rick heeft er al heel wat keren een fijne vakantie gehad en heeft de kinderen zien opgroeien.
Een paar jaar daarvoor trokken Henry en Tonny zelf de stoute schoenen aan en zijn de grote plas overgestoken, zoals Rick dat altijd noemt, en nu om te blijven. Het afscheid nemen blijft, want nu blijven Arend en Amaka achter in Nederland.
Ze zijn er 6 jaar gebleven. Toen werden de winters vooral voor Tonny te koud en te lang. En zo namen we al een paar keer afscheid van Berdina en Curtis. We hebben ze nu een aantal keren wat langere tijd ontmoet en het voelt als een zus voor ons, zo bijzonder. Toen ze in 2010 in Nederland waren zei Curtis bij het afscheid: tegen Wim:”You mùst come”. En dat hebben we in 2012 gedaanr, in navolging van opa en vele neven en nichten uit de familie Eggink, om de plek op te zoeken waar ome Herman de toekomst opbouwde voor zijn gezin. Berdena en Curtis hebben dat tot een hoogtepunt in ons leven gemaakt net als voor Ben en Diny daarvoor. De laatste keer dat ze samen ook bij ons logeerden en wij ze ons leven en omgeving konden laten zien was in 2015. Curtis is intussen overleden net als Ben, Niesje en Henry. Maar allemaal hebben ze een bijzonder plekje in ons hart.
En het speldje met de three sisters is een tastbaar bewijs van de band die je als ‘zussen’ kunt hebben ook al zit er een grote Oceaan tussen. Diny en ik kregen het van Berdena bij een eerste afscheid.