Rick heeft het even niet meer. Zijn hele lichaam beweegt ervan. Hij rolt bijna van de stoel van het lachen. En waarom?
Wim heeft wel eens de neiging als een voetbalwedstrijd niet boeiend genoeg is of wanneer Emmen het echt laat afweten en hij het niet langer kan aanzien, hij het stadion eerder verlaat en op z’n fiets naar huis stapt, al mopperend thuis komt en dan op de tv ziet dat er toch nog een doelpunt gescoord is.
Terwijl we aan de koffie zitten voor vader en zoon gaan vertrekken naar Thialf op deze eerste dag van de NK schaatswedstrijden zegt Wim: ’As mien de laatste vief kilometer te lange duurt gao wi’j gewoon wat eerder weg’. Ik spreek hem vervolgens ernstig toe: ’Willem… ie hebt dure kaartjes ekoch… ie blieft tot et ende afkieken, a’j dat maor wet’. En toen kreeg Rick het dus te pakken.
Ze zijn weg, beiden met een rugzakje met foerage. Maar ik weet het zeker, op de terugweg komen ze langs Donkerbroek: Het Witte Paard. Dat staat bekend om zijn uitstekende gebakken lever. Daar komen ze echt niet voorbij zonder even af te slaan…., Wim kennende.
