Soms word je met de neus op de feiten gedrukt. Je ziet wel eens foto’s van anderen die je lang niet gezien hebt en je ziet die ouder worden maar zelf wil je er nog niet aan. Per dag of per jaar zie je nog niet veel verschil van je eigen gezicht op een foto.
Maar als ik eerlijk ben, ik heb het lijf en het brein van een 77 jarige. Ik kan lichamelijk niet meer wat ik 10 jaar geleden nog fluitend kon. En ook mijn geheugen laat me nog wel eens in de steek en kan ik niet meer die gezellige drukte van vroeger om me heen hebben.
Het gaat zo ongemerkt. Toen Rob voorzichtig vroeg of ik weer een paar fleslammetjes wilde, zei ik enthousiast als altijd: ’O graag!’
En het was ook leuk, maar dan moet je er geen extra zorgen bij hebben van een lam dat hangerig wordt, longontsteking krijgt of aan de diarree is omdat hij moet wennen aan de lammerenmelk. Als er dan nog een altijd gezellig bezoekje bij komt begon er iets van rare drukte in mijn hoofd en lijf te komen. En toen ik ook ’s nachts ging liggen malen was het ineens duidelijk: Hetty, je wordt net als iedereen ook ouder en Wim die altijd paraat stond met hulp was daar ook niet meer toe in staat. Bovendien is mijn trouwe hulp al een maand thuis met een hernia. Het was één druppel teveel.
Op Paaszondag kwam Rob ze ophalen en ze gingen meteen aan de lambar want daar had hij er al een paar andere nieuwe lammeren aan. Rob heeft gelukkig een paar flinke stagiaires, dus met de lammeren gaat het goed komen.
En met mij ook. Ik slaap weer als een roosje.
Foto: Gelukkig hebben we de foto’s nog…