Dat is het. De tip van Judith werkt We hadden het zelf kunnen bedenken, maar ja…
Toen we vanmorgen terug kwamen van de tandarts, Wim met een bijgeslepen prothese en ik met een leeg bekkie omdat die van mij aangepast moet worden, zagen we dat er aan het voer gevreten was in de grote hondenbench die nog steeds uitnodigend stond te wachten op z’n gasten.
“Ze moeten eerst honger krijgen… dan komen ze wel”, was Judiths advies.
Vanmorgen had Wim de kippen dus niet gevoerd. Zouden ze nu toch?….. We hadden de moed al zo’n beetje verloren en dachten intussen dat we nu Johan Keen maar moesten vragen met de buks. Zaterdag had Wim het voer vermengd met brandewijn, nee niet die hij van Johan en Joke voor z’n verjaardag had gekregen. Er stond nog een halve fles inmaakbrandewijn. Die ging er helemaal aan en bovendien nog drie capsules met slaapmiddel. En lekker dat ze het vonden! Je zou toch denken dat ze er wat sloom van zouden worden of wat slap op de poten, maar niet die oerkippen van ons. We zagen geen verschil, ze renden en vlogen nog net zo hard als daarvoor wanneer ze het vijvernet zagen aankomen.
Toen we vanmorgen dus zagen dat er in de bench gegeten was hield ik ze in de gaten. Nog geen twee minuten waren we binnen of er zaten al vier hanen te smikkelen.
Tja toen was het gauw gebeurd. Even trekken aan het touwtje en het deurtje zat dicht. Wim pakte de aanhanger en daar gingen deze vier al… naar buurman Jans. Vanavond haalt Wim de bench weer op en morgen een nieuwe kans!
Met dank aan Judith èn Mark.
