Toch…!

‘Kind… nemt et der nog maor van… noe kan et nog!’ Noe kan et nog!! Eigenlijk vond ik het maar een rare opmerking van mama. Ik was nog thuis en stond op het punt om uit te vliegen. Ik dacht aan haar moeilijke start na het overlijden van onze vader en dacht dat ze dit bedoelde. Nu had ze het toch goed. Nog geen zorgen hebben….Nou ik was druk genoeg om mijn eigen leventje op de rit te krijgen.
Ik trouwde, kreeg de jongens samen met Wim en de kleine zorgen begonnen vanzelf. Ach.. niet om over naar huis te schrijven, maar ja… met kinderen is er natuurlijk altijd wel wat, maar ik genoot er vooral van. Toen werden ze groot en de zorgen…kwamen vanzelf mee. Zelfs nu de jongens al dik volwassen zijn blijf je meeleven en denk ik nog wel eens aan die woorden van mama toen.
De kunst is het om los te kunnen laten. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Twintig jaar geleden was het ook niet gemakkelijk om als starter op de arbeidsmarkt te beginnen, maar het lukte hen. Rick was het snelst aan de bak, eerst in de paprika’s en later in de plantsoenen in de Bargeres. Gerhard lukte het uiteindelijk in de ICT sector.
Nu is het ook een tijd dat je blij mag zijn om werk te hebben. Mark is na een reorganisatie van zijn bedrijf een half jaar thuis aan het solliciteren geweest. Dat was hard werken, netwerken, mailen, bellen… Tot hij er na de laatste afwijzingen helemaal genoeg van had en ging hij doen wat hem door een aantal mensen was aangeraden: het onderwijs. Hij heeft een paar weken gesprekken gehad en is meegelopen met collega’s en klassen op het Hondsrug College. ‘Wat was jezelf voor leerling’ , vroegen ze hem. ‘Nou… niet zo’n makkelijke’. ‘Die moeten we net hebben’, was het antwoord. Er is een speciale regeling voor zij-instromers.
Dinsdag begint het in het echt: 14 uren Duits in vier klassen 2 Mavo! Dat ga je redden, Mark!