Dit gedicht van Johanna van Buren heeft wat weg van één van mijn lievelingsgedichten: [i]Het stille huisje [/i]van Adriaan Roland Holst. De sfeer ervan doet me steeds denken aan de lucht van de dieren vroeger op [i]De Boomgaard [/i]en [i]De Haar [/i]en af en toe herken ik het bij ons ook… vooral als er weer lammeren zijn of we de pony’s verzorgen.
Gek dat ik alleen de neiging heb om te tekst zo te veranderen dat het meer mijn eigen taal wordt, maar dat kan ik niet maken …. toch?
Toew ‘k wonnen and det wegchien
Ik wonnen an een wegchien
Woer ’t stille en röstig was
En mooi an alle kaanten
Ak stun en keek’ deur ’t glas.
Ik zag’ de akkers welven,
Het grote gröslaand greun,
De stille boerenhuze,
Woer wèèlde was betuun.
Ik zag’ de blaanke barken
In dokters oalen hof,
In harfsttied ’n griezen toren,
As al het blad völ of.
Het ene boerenhuus stun
Met ’t höffien op miej too
En an mien achterdeurtien
Waak zoo biej schoap en koo.
Iej lèven der zoo vriej en
Met de natuur zoo mee,
Iej proaten met de lammer
En kunnig was oew ’t vee.
’t Was op een zundagoavend,
De’k al in bedde lag’
En nargens biej de noabers
Het lich meer branen zag’
Toew heur’n ik der ene hägchen
Heel kot biej ’t raam, woar ‘k lèè.
Ik dagch’n, zol der ene
Eets an eschötten wèèn,
Den doar noe lig te sloapen?
‘k Stun op en trok miej an
‘k Dee d’achterdeure lös en
Het hägchen gunk verdan.
Toew halen ik een laempien,
En gung der is op too.
’t Was kunnigheid van miej, want
Het was mien buurmans koo!
In ’t huus waaw met zien beiden,
Twee “maechies”, vieftig joor,
Elk in ne halve kaante,
Det kon zoo reed’lijk door.
Dee aand’re kwam uut Hollaand,
Mar kon miej good verstoan.
Ne keer kwam z’op nen nach is
Mien kamertien ingoan.
Zee zèè:”Je moet ’s horen,
Hier aan de overkant.
De deur gaat en ze praten,
Daar is wat aan de hand.”
Zee was van ’t Greune Kruus en
Zee dach an zeekte of zoo,
Mar ‘k zee:”Iej sloapt mar röstig,
Doar kalft misschien ne koo.”
En ’s aandermaens, toew ‘k hen gung’
Met ’t pannechien um’ melk,
Ik vreug’nog neet nao ’s nagchens,
Door stun al veur oons elk
Ne kanne op de toafel
Met beest’melk gel en dik’.
Toew snistern oonze panne,
Kreew pannekoke flik.
Ne keer det ’t deurtien lös stun,
Waak effen vot egoan
En toew ‘k weerum kwam’, zag ik
’t Schoap an de toafel stoan.
Ik zèè:”Het wödt te barre,
Noew wödt iej zoo strabaant,
De ruumte hek hier neudig.
Goa iej mar weer in ’t laand.”
Het was door an det wegchien
Zoo laandelijk en vriej
En volle dinge waan der
Dee ’t hätte maken bliej.