Het is altijd een ontspannen reisje wanneer ik naar de Achterhoek ga. Meestal is dat Emmen- Zwolle en daarna de trein richting Roosendaal die ook in Zutphen stopt. Ik reis liever per trein dan dat ik auto rijd. Kun je gewoon even van de omgeving genieten of een boek lezen. Het is nu al weer even geleden, maar die keer blijft me bij, al was het alleen al door dit aardige gezelschap.……
‘Hier… daarheen…! Mevrou-ouw..!’ Een paar heren op een bankje, lekker uit de wind op het station van Deventer, maken grote gebaren naar mij. Ik had intussen al twee knoppen geprobeerd in te drukken om de deuren van de trein te openen. Maar er gebeurde niets. Ineens zie ik de wuivende heren en een heel eind verder laat een conducteur andere reizigers die net als ik uit de trein met vertraging kwamen, instappen. En weg is ie……. de trein. Even later hoor ik van de mannen dat alleen die ene deur nog open was omdat de trein richting Zutphen en verder naar Roosendaal al op vertrekken stond.
Ik laat me bij de heren op het bankje neervallen. Je moet er soms wat voor over hebben om vanuit Emmen in de Achterhoek te komen. Vanwege een brand in een locomotief was de trein van Zwolle naar Deventer uitgevallen en zou pas om elf uur ’s avonds weer rijden. Het alternatief was een reis via Mariënberg/ Almelo/ Deventer/ Zutphen. In Almelo had de internationale trein richting Deventer/ Amsterdam al 10 minuten vertraging. Maar door een sprintje te trekken zouden we het net kunnen redden door de goede communicatie tussen de conducteurs. Maar ja… toen liep ik naar het verkeerde treinstel.
Ik heb intussen wel een genoeglijk half uurtje doorgebracht op dat bankje met de twee doorgewinterde treinspotters. De ene heette Jeroen en de andere was een tweelingbroer van Jan Kruis, de tekenaar. Zo leek hij er op. Ze brachten heel wat uurtjes per week door met het spotten van vooral goederentreinen en ik kreeg een spoedcursus trein spotten. Alle treinen in Europa kennen ze intussen en volgens hen gaan de Zwitserse met de eer strijken.
Diny staat me in Zutphen al op te wachten bij het station en eenmaal thuis hoor ik dat de trein vanuit Zwolle al sinds vijf uur weer reed. Tja…..
Ik maak kennis met de nieuwste aanwinst: Wiesje en het is inderdaad een aandoenlijk leuk hondje. Ooit hadden ze bij tante Riek en oom Jaap ook een teckeltje dat Wiesje heette. Na wat drukte en spektakel nestelt hij zich naast Diny op de bank en beweegt de hele avond niet meer.
Ook is het lang geleden dat tante Riek en oom Jaap Harwig zo’n hondje hadden. Ze woonden toen nog in Zutphen. Het was een kleine teckel, genaamd Wiesje, en natuurlijk de lieveling van de hele familie.
Ben en Diny hadden het al eens over een nieuw hondje gehad. Jippe, hun teckel is al op leeftijd en Josca… nou ja Josca is geen teckel. Ben vindt haar geweldig en Josca begeleidt hem op al zijn dagelijkse wandelingen, terwijl Jippe alweer achter allerlei wild aan zit. Maar Diny is meer van de teckels.
Ineens zagen ze op Marktplaats.nl een teckelpup te koop in Bladel in Noord Brabant. Het bleek een ontroerend leuke foto te zijn en Diny heeft ooit een aantal maanden met veel plezier in Bladel gewoond en gewerkt tijdens een uitwisseling. Op de Boomgaard kregen we er Truus voor terug. Dus Bladel deed ook een belletje rinkelen. Ze maakten de afspraak om te komen kijken en hebben nog even getwijfeld om de afspraak af te bellen, weer een extra hond… .. in sommige vakanties is teckel Franck er ook en ook wel eens een retriever van de buurman. Maar och… ze hebben de ruimte en oppas tijdens hun zo geliefde vakanties is ook al geen probleem. Wouter doet het graag en die vond het prima. En zo togen ze naar Bladel. Iedereen die eenmaal een pup gezien heeft gaat voor de bijl. Natuurlijk zij ook. Het moet een geweldig grappig hondje zijn. Jaap heeft er al een statiefoto van gemaakt. Zo kan ik Wiesje nu bewonderen, want de Wiesje van tante Riek en oom Jaap is vernoemd!!
Dat kunnen veel opa’s en oma’s van tegenwoordig niet meer zeggen….
foto: Jaap Wagenvoort