Jaren geleden kreeg ik, in een eveneens moeilijke tijd, dit gedichtje op een mooie kaart toegestuurd door een lieve collega. Ik heb het altijd bewaard en af en toe denk ik nog met warmte aan haar die het mij stuurde. En ook nu ervaren we wat dit gedichtje wil zeggen.
[i]Er lopen mensen
op mijn pad
Ze richten hun pas
Naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas
Behoedzaam om me heen
Hun hand rust even
Op mijn schouder
Ik kijk hen aan
Mijn passen worden groter
Mijn ziel wordt warm
Zo is het leven goed.[/i]
Uit: Windkracht zes
Truus Polman- van Lier