Bij een klasseavond hoort een kampvuur en stokbrood.- juli 1994.
Je blijft je soms afvragen hoe met enkele leerlingen, die je aandacht vroegen, in hun verdere leven gegaan is. Af en toe ontmoet ik er nog een. Zo ook het meisje dat in de eerste klas veel thuis bleef, haar zieke vader verloor en verder met haar broers en zusje zelfstandig bleef wonen. De oudste was toen 23 en vervulde de vaderrol. Pas kwam ik haar tegen in een supermarkt waar ze assistent- manager geworden was. Een stevige meid die met beide benen in het leven staat.
Of de onzekere jongen in het VBO die toch maar mooi doorgroeide naar MBO en HBO en verder studeert in Utrecht aan de Universiteit. Dit mooie vervolg wist ik niet totdat een moeder me midden in een winkel aanschoot om me dat te vertellen en me namens hem te bedanken voor de steun van toen.
Er was ook een jongen in een mentorgroep die opviel door z’n gedrag door telkens met z’n lichaam tegen andere jongens aan te wrijven. Ze hielden hem wel aardig op afstand, maar vreemd was het wel.”O”, zeiden z’n vrienden, “hij mag bij ons op het dorp de disco al niet meer in”.
Toen het na wat gesprekjes niet beter werd besloot ik met z’n moeder te gaan praten. Ik legde haar voorzichtig uit wat me opgevallen was en vroeg of ze dit ook wist. Ik voegde er aan toe dat ik zelf kinderen had en zou het zelf prettig vinden wanneer ik ingelicht zou worden in zo’n geval.
De moeder schrok er van, maar wist meteen waar ik het over had. Het bleek dat deze jongen zelf was misbruikt door een oom. Telkens als ze bij opa en oma waren ging deze jongen naar z’n oompje die er naast woonde totdat zij ze een keer betrapt had. “Zeg het asjeblieft niet tegen mien man, die wet hier niks van”, zei ze. Ze vond het een goed idee om er met de schoolarts over te praten.
Deze nam de zorg over. Zelf vond hij dat het na verloop van tijd beter ging. Ik heb hem nooit weer gezien.
Maar ik blijf bezorgd om de jongen die van huis wegliep uit angst voor z’n vader en ’s nachts in een doos bij het NS station ging slapen.