Ik ben nog niet uitverteld over het geintje van de sint bij ons thuis. Ik had net zitten uitweiden over de juffrouw van post.nl aan de telefoon over de track en trace die niet te vinden was, het niet erg hoogdravende gedicht dat enkele familieleden uitsloot en het handschrift van misschien wel Judith. ’Wie geeft er nou voor twee chocoladeletters 6,95 voor de pakketpost uit? Gerhard zie ik er nog voor aan’, zeg ik net. ‘Hij heeft misschien wat geregeld met een collegaatje om te bellen’.
Ineens zie ik twee stel glimmende ogen tegenover me en twee gezichten die zich gruwelijk vermaken. ‘Dee sunterklaos zit veur oe…’, zegt Joke. We zitten bij Johan en Joke aan de keukentafel terwijl ik mijn sintverhaal in geuren en kleuren zit te vertellen. Geen haar op mijn hoofd die aan Johan had gedacht, maar achteraf gezien was het zo klaar als een klontje. Het was nog wel een hele toer geweest om na de sint nog chocoladeletters te vinden. Mooie bak!
Wij zijn bij hen om de a.s. verjaardag van Johan te vieren. Ben is die dag zelf al jarig en daar gaan we aan het eind van de middag heen. Maar niet voordat we de nieuwste aanwinst van Johan bewonderen: een golfkarretje. Hierop kan Johan straks alle hand- en spandiensten verrichten op de camping. Voor je het weet is het weer zover. Wim mag hem ook even proberen. Net twee jongens met een nieuw speeltje, vinden Joke en ik.
