Ik ben iedere keer nog blij verrast door vele reacties die ik krijg van mensen die mijn boeken lezen. Sommigen lezen er zelfs uit voor. ‘Wat zit je te lachen? Vertel..!’, wordt er dan gezegd. En dan is het even genieten met z’n tweeën. ‘Straks mag jij hem lezen’, gaat het dan…. ‘als ik hem uit heb’.
Anderen kunnen niet meer ophouden met lezen. En weer anderen worden getroffen door de eigen herinneringen die het bij ze oproept. Soms denk je dat je veel niet meer weet van vroeger toen je opgroeide maar door een paar zinnen van een gelijkgestemde of streekgenoot komen je eigen herinneringen zo maar terug. Wat me opvalt is dat ook mensen die in andere delen van Nederland opgroeiden vergelijkbare ervaringen hebben en al is het Achterhoeks niet hun eigen streektaal, die paar zinnen in het Achterhoeks begrijpen ze best.
‘O Hetty, ik zag het voor me… Wim met z’n blote voeten tussen de brandnetels bij de familie Zwaan’.
Zowel over ‘Uit het leven van een Achterhoekse in Drenthe’ als de Tweets van het Schoolpad 1 en 2 krijg ik deze reacties.
Bij het lezen van het boek MARK komen er meer emoties mee. Ik kon het nu eenmaal niet mooier maken, maar schreef het vanuit mijn hart. Toch leverde dit fijne gesprekken op. Het blijkt dat wij niet de enigen zijn die met het grote verdriet dat zelfdoding met zich mee brengt moeten dealen.
Het boek over Rick is eigenlijk een eerbetoon aan wie Rick geworden is na een leven waarin hij met zijn handicap heeft leren omgaan. Deze week haalde het boek Rick zelfs de Emco koerier met foto’s en al.
