In het laatste jaar van zijn huisartsenpraktijk heeft dokter van Haeringen mij bijgestaan bij de geboorte van Gerhard, geboren 10 december 1965. Hij vond dat hij Wim aan het werk moest zetten. Hij gooide zijn hoed als een frisbee door de slaapkamer. Daarna liet hij zomaar zijn jas achter zich op de grond vallen. Wim kon hem opruimen en daarna commandeerde hij dat hij thee met een beschuit wilde. Nog niet zo’n gek idee om 4 uur in de morgen. De kraamverpleegster kon nog niet bereikt worden. In zo’n geval mocht Wim tante Marie van der Kolk roepen. Wij woonden in die eerste tijd aan de Eijerdijk en zij woonde in de straat er pal achter. Zij hielp vaker bij bevallingen in Hattem en we hadden dat al met haar afgesproken voor het geval de baby zich ’s nachts zou aankondigen. Door de steentjes die Wim tegen hun slaapkamerraam gooide werd zij wakker, pakte meteen aan toen ze bij mij de slaapkamer binnenkwam. Zo vertrouwd met deze twee aan onze zij. Tegen 6 uur werd Gerhard geboren. Verder kregen we een soort stoomcursus van dokter van Haeringen hoe je met een baby om moest gaan. Vooral normaal de trap op en af lopen, niet fluisteren en gewoon stofzuigen als je dat van plan was.
Tien dagen later overleed tante Marie zomaar ’s nachts in haar slaap. Wat een schrik. Op de zaterdag erop werd zij de kerk uitgedragen terwijl Gerhard een dag later diezelfde kerk ingedragen werd om gedoopt te worden. Leven en dood liggen soms dicht bij elkaar.
foto: Eijerdijk, het huis waar we bij juffr. van der Meulen inwoonden. Op deze foto is al het klimop er af en is het uiterlijk gemoderniseerd. De grote woonkamer voor was onze plek en de slaapkamer links boven. Dan nog een keukentje aan de achterkant. Een badkamer was er in die tijd niet. Bij de grote beurt deden we beide deuren op slot, gordijntje dicht, heet water gemaakt en het badderen kon beginnen.