‘Ik heb even een vraagje’, begon Akbar een paar weken geleden tegen Wim. We hadden ooit al eens onze hulp aangeboden. Nu vroeg de Pakistanse Akbar of we hen misschien naar Amsterdam konden vervoeren om samen met de andere christen Pakistani een kerkdienst te kunnen vieren met eten na de tijd. Het was lastig om met al die schalen met de trein te gaan.
We dachten er even over en besloten mee te gaan en ’s middags ons bezoekje aan Bram en Betty te plannen. Twee vliegen in een klap.
Het bleek een indrukwekkende gebeurtenis. Een studievriend van Akbar, toen ze radiologie studeerden was al door Markus van Schiphol gehaald en ze hadden al een dag doorgebracht met bijpraten en eten koken. De dames hadden zich al gehuld in prachtige kleding. De mannen staken er wat povertjes bij af. De studievriend bleek met zijn vrouw uitgeweken te zijn naar Saoedi Arabië. Dat bleek ook voor christenen geen veilig land te zijn. Word je betrapt op een bijbel, wordt je hand afgehakt.
De service hebben we gemist maar het eten na die tijd was uit de kunst. ‘Kun je misschien op de terugweg wel even over Amersfoort rijden’, was het volgende verzoek. ‘We willen daar samen bidden, duurt maar een half uurtje’. Een half uurtje, vooruit maar. Op de 2e etage van een flat was dus de volgende afspraak. Ik schrok toen ik in een aangrenzend kamertje een zieke man zag liggen. O… daarom wilden ze hier komen bidden, dacht ik meteen. Wij kregen intussen in de volle kamer de beste plaatsen en het eerst koffie en wat lekkers. Intussen werd er vrolijk gepraat, voluit gelachen en de mensen die elkaar niet vaak zagen hadden het geweldig naar hun zin. Ik vond het wel wat vreemd met die zieke man die ik had zien liggen. Alles ging in het Urdu, hun eigen taal. Het half uurtje liep dus wel wat uit. Wim werd gevraagd hoe laat hij weg wilden. Die gaf ze welwillend nog een kwartier. Na 10 minuten ging iedereen in een kring hand in hand staan, wij ook en werd er voluit gebeden, opnieuw in het Urdu met af en toe wat Engelse woorden. Ik bad in stilte ook maar mee, ook voor die arme zieke man die ik gezien had. Laat het toch achteraf niet gaan om een arme zieke man maar om een zoon die laat thuis was gekomen en nog in bed lag. Tegen kwart voor 9 waren we thuis nadat we de dames en een slapende Eliah, een van de zoontjes, hadden afgeleverd. Het was een bijzondere ervaring, dat kan ik je verzekeren.
