Uitzicht vanuit het restaurant op de haven van Urk.
De wekker staat op 7 uur en voor die tijd ben ik al wakker. Wim en ik gaan uit. We zijn uitgenodigd om naar Urk te komen omdat Wim al 50 jaar de KNRM steunt, de Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij. En… er is een verzoek om vooral sportieve kleding aan te doen. Dat is voor ons niet zo moeilijk.
Het is spierwit buiten als we om kwart over 8 wegrijden, de mist is rijp geworden en het is koud. Op Urk is het misschien iets minder koud, maar in Restaurant Het Achterhuis aan de haven worden we warm onthaald. Er zijn behalve Wim nog een man en drie andere dames die al 50 jaar lid zijn. Zij zijn met zonen en dochter èn een kleinzoon naar Urk afgereisd. Wanneer ik de mevrouw uit Eibergen vraag hoe zij op het idee kwam om donateur van de KNRM te worden zonder water in de buurt, nou ja…. de Berkel, schiet ze in de lach. Ze vertelt hoe ze als teener Sil de Strandjutter las en zo geboeid raakte door wat die mannen riskeerden om anderen te redden dat ze besloot om [i]’redder aan de wal’ [/i]te worden, zoals dat zo mooi heet. Niks geen zeevarende man. De mevrouw uit Enschede net zo:”Ja, mijn man had wel een bootje en is zelfs een keer gered, maar ik was zelf allang donateur van de KNRM.” Wim vertelt over zijn diploma uitreiking, toen hij lid werd èn nu dus al 50 jaar is gebleven.
Al gauw wordt de ruimte verder gevuld met een volledige bemanning van de kleine èn grote reddingboot van Urk en worden stuk voor stuk aan ons voorgesteld. Het zijn stoere jongens, bouwvakkers, een fietsenmaker en een paar met een visserij gerelateerde baan, maar allemaal vrijwilligers die een grondige opleiding kregen en iedere week bij elkaar komen om dingen door te spreken of te oefenen.