Vandaag was het D-day voor ons. We gingen op uitnodiging van de KNRM naar Urk. Wim is intussen al meer dan 60 jaar donateur van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij en dat weten ze te waarderen door ons uit te nodigen voor een mooie morgen op het KNRM Station op Urk. En dat was het. We waren met 12 genodigden, 6 plus aanhang. En.. we maakten kennis de bijna volledige bemanning van de Reddingboot. De meesten wonen en werken zo dicht bij het Reddingstation dat ze binnen 5 minuten bij de boot kunnen zijn. Bij de oproep laten ze alle werkzaamheden los en spoeden zich naar het Station. Ook nu kregen we uitgebreid te horen hoe de ontwikkelingen bij de KNRM niet stil gestaan hebben. Er kwam een voorstelrondje en de meesten bleken toch op een of andere manier betrokken gebleven bij de scheepvaart. Een van de dames vertelde zelfs dat ze vast was komen te zitten met haar zeilboot en ze gered moesten worden. De dame waar ik bij het 50 jarig jubileum mee had gepraat en die uit Salland kwam was er nu niet bij. Nee zij was nooit bij de scheepvaart betrokken geweest, vertelde ze toen, maar was geboeid geraakt toen ze op de MULO het verhaal van Sil de Strandjutter had gelezen. Zo kan het ook. Een van de genodigden kon niet meer komen en was net afgelopen week overleden. Voor de familie is er nog een foto van ons groepje gemaakt met de hand op ons hart als blijk van medeleven.
Toen was het tijd voor het uitstapje met de reddingboot. De opstappers hadden er plezier in om met de kleine boot te laten zien wat die kon. Het was opnieuw een geweldige ervaring. Na wat vishapjes en een drankje en een dikke bos bloemen in de arm gingen we na een rondje Urk weer richting Drenthe.