Niet de wachtkamer, maar de spreekkamer van de oude dokter Lulofs in Vorden.
In Eibergen woonde ook Jan. Als een soort van in memoriam werd er door Joop Brens een hoofdstukje aan gewijd:
In memoriam. Jan, ie hebt de leu in Eiberge vaker meer plezier edaone dan daj zelf ooit edach hebt. Ie konnen ’t gewoon neet naolaoten um de leu te laoten lachen en zo laef ie in de herinneringe vedan.
Ie hebt van dee leu dee bie ’t eerste woord al een weerwoord hebt in de vorm van een möpken en zo ene was Jan. Meespats zat iederene in de wachtkamer van de dokter aover zien eigen kwaoltjes te prakkezeern en d’r was gien mense dee der wat zee, maor as Jan in de wachtkamer zat was ’t anders. Dan giern de leu ’t mangs uut en ze kwammen lange niet zo schuchter de sprekkamer van de dokter in as anders en dan dach de dokter bie zichzelf:’Zo-ene mos ie können huren veur de wachtkamer!
Jan was op een mooien zunnigen veurjaorsdag in zien tuin an ’t werk en hee was druk met ’t maken van een bedde um de boon’n te pott’n. Daorbie spoei e af en toe flink van de proeme. A’j een half dozien blagen heb moj ok zörgen dat de vrouwe d’r wat veur te etten hef, dach e bie zich zelf, onderwiel e opkek um de umvang van zien tuin nog es te aoverzien. Daorbie zag e dat zien vrouw ’t op ’t tuinpad naor de weg opan leep. Ze zag d’r uut of ze wel naor een deftigen visite ging. Nee zon jörk droog ze meestal deur de wekke neet. Daor stok wat achter, dach Jan.
‘Gerritjen’, zeg-ge. ‘Waor zal ’t hen?’
‘Och’, zeg Gerritjen, dee zich in-ens wat betrapt veulen. ‘ik motte effen naor ’t derp’
‘Naor ’t derp?… Wat moj daor dan?’
‘Nao jao’, zeg Gerritjen wat terugholdend, ‘ik wille effen naor d’n dokter, aj ’t persee wetten wilt’.
‘Naor de dokter?’…vrög Jan veraltereerd,’maor wat hej dan?’
‘Jan’, zeg Gerritjen, ‘dat kan ‘k oe neet zeggen’.
‘Ist dan zo slim’?, vrög Jan bezörgd, maor hee kwam d’r neet wieter met, want Gerritjen zae: ’Eers wi’k naor de dokter en a’k trugge komme za’kt oe misschien wel vertell’n. Daormet was de kouse of. Jan hadde ’t naokieken en toen ging e maor weer an ’t wark, met de gedachte van ‘ ’t bunt misschien van dee vrouwleu kwaoltjes, dee hebt niks um ’t lief, maor zee bunt weer een keer bie de dokter ewes en dan hebt ze weer wat te praoten op de visite’ en hee begon met ‘t potten van de bonen.
’t Wark vlotten toch neet zo good meer. Af en too mos e d’r toch weer an denken. Gerritjen zag d’r toch af en too wat afgetrokken uut, vond-te noe. Klagen hadde ze nooit edaone en dan noe inens dat stiekeme gedoo. Helemaole gerust was e d’r neet op
Endelijk kwam Gerritjen weer ‘t pad op. Jan kwam eur al tegen, ‘En wat zae de dokter?’
‘Tja’, zeg Gerritjen ‘hee wet ’t nog neet, hee wil ’t naokieken, want dat hadde nooit eerder metemaakt. Aover twee dage mo’k terugge kommen.’
Jan kreeg d’r rimpels van in zien veurheuf, ‘maor wat schaelt oe dan?’
‘Dat wette nog neet’, zeg Gerritjen.
‘Maor wat heb ie dan, wat veul ie dan?’, vrög Jan noe ongedurig.
‘Jao wat mo’k oe zeggen’, begon Gerritjen dee wal anveul’n dat ze d’r neet langer onderuut kon. ‘Ik hebbe onder de linker boste zonne gelle vlekke en den wil maor neet weggaon. Zeer dut ’t neet, dat kan’k neet zegg’n, maor good is ’t toch ok neet.’
‘Onder de boste een gelle vlekke’, herhaeln Jan bie zich zelf en al naodenkend begon e op zien doem te bieten.
In-ens zegge:’Maor Gerritjen, had mien dat toch eerder e-zeg, dan ha’j oe ja neet ongerust hoven te maken.’
‘Wet ie dan wat ’t is?’, vrög Gerritjen met van dee grote vraogende ogen.
‘Och deerne toch’, zeg Jan helemaols op e-lucht, ‘a’k ’s aovends naor bedde gao, dan slaop ie altied al en dan leg ik daor de proeme op, dan blif e lekker sappig.’
[i]Jan from Eibergen was a good storyteller. People in docter’s waiting room loved it to listen to his telling.
On a sunny day in spring Jan was busy in his vegetable garden. He made it ready to put the beans in it. He would make it very well while he has 6 children to feed. Now and then he spit away from his chewing tobacco when he suddenly saw his wife leaving the house, very well dressed. So he called her:’
‘Gerritjen where are you going?’
Och, Gerritjen answered while she felt caught. ’I just want to go into the village.’
‘Into the village…? Why? ‘
‘Ach…’, she said… when you really want to know… I want to go and see the docter’.
‘The docter…?, Jan asked , but why…?’
‘Jan… ‘, Gerritje said, ‘I cannot tell you yet, perhaps when I’m back.’
So Jan had to wait and he went to work in his vegetable garden, while he was thinking about his wife. She didn’t look allright, so tired, he thought. Even she did not complain but now that visit to see the docter. He did not like it at all.
After a while Gerritje came back and immediately he asked:’And what did the docter say?’
‘Tja… said Gerritje, ‘he doesn’t know yet, he has to look after it, he had never seen it before. Within two days I have to go back.
Jan was very worried now and asked:’But… what is really the matter with you?’
‘He does not know yet’, Gerritjen said.
‘But what is it that you are feeling?’ Jan became very anxious.
‘Yaeh… what is it I can say’, Gerritje started. She felt she could not wait any longer to tell.
‘I have a yellow spot under my left breast and it does not disappear. It does not hurt but it should not be there…’
‘Under your left breast…. a yellow spot?’ , Jan repeated while thinking.
And at once he knew and said: ’But.. Gerritje, why didn’t you tell me, then you wouldn’t be so uneasy’.
‘Do you know what it might be..?’, she said.
‘O, my dear’, Jan seemed relieved, ‘when I’m going to bed at night, mostly you are asleep already and I always lay my chewing tobacco on that spot, stays quite juicy there.
[/i]