Hier nog een verhaaltje dat Opa Korenblek vertelde en dat kleinzoon Dick Klein Geltink zich nog herinnerd van de ekster en de houtduif of zoals ze dat in het dialect zeggen "Van ’n ekster en de kooldoeve"
Opnieuw gevolgd door een Nederlandse versie.
Van ’n ekster en ’n kooldoeve; of hoe ’n relatieconflict uut de klauw’n leep.
De leste jaoren staot de kooldoeve en d’n ekster wat vaker bie de leu in darp en stad in de belangstelling. Vrogger waarn ’t echte veugel van ’t butengebied en ’t bos. Noe neet meer. Zowel de kooldoeve as d’n ekster breut in plantsoenen en ok al in neet ens zo grote tuintjes. D’n koeldoeve is ’n scheitert en ekster krig ’t nogal te heuren dat hee zovölle jonge veugeltjes vret. Maor d’n ekster is ok maor mooi ’n oprumer van al dee sneetjes brood dee de schoolkinder van eur moders metkriegt um op schole op te etten, maor dee zo vake langs de rand van de weg beland umdat ’t bie d’n patatboer zo völle better smek. Dit vehaal geet neet aover brood.
Heel, heel vrogger bunt de ekster en de kooldoeve mensen ewes, jaowel ze waren boern en nog femilie ok. Eur relatie is op ’n moment kats vekeerd eloopn, en zoas zo vake bie mensen ging ’t hier ok weer umme geld. Iederene wet jao dat geld neet gelukkig mek, maor toch wil iederene d’r ’t leefst zo völle meugluk van hebbn en zo min meugelijk van weggeevn.
In dit geval ging ‘t um ’n koe dee deur d’n enen an d’n anderen vekoch was. Naoderhand, eigenlijk al kot d’r nao begon de onenigheid al aover disse handel. To ik nog een jungsken wazze hef mien opa mien altied al veur ehollen: “Met femilie moj wandeln, neet handeln.” As disse twee dat no ok ewetten hadden en in de oorne eknupt hadden, dan had ikke dit vehaaltjen noe neet opschrieven können.
De strieterieje was al ‘s ’n kere heel hoog opeloopn maor deur de tussenkomst van ’n wiezen was ’t nog weer bie eleg. Maor onderhuuds bleef de zaak deursuddern töt dat ‘r bie ’n vejeurdag de zaak gruwelijk uut de klauwn leep. Neet allene bekvechterieje, maor ’n gruwelijke kloppartieje wodden ’t met an ’t ende ’n dubbelen doodslag.
Too zee bie Petrus kwammn kregen zee te heurn dat zee ’n herkansing kreegn as ze as kooldoeve en ekster terugge gingen naor de weerld.
Den kans leetn zee neet veurbie gaon, ze greppen ‘m met beide hande an.
Maor as iej heel goed naor veugel luustren könt en veural acht geeft op ’n ekster en de kooldoeve dan kön iej al rap heurn dat de olde vete nog lange neet vegetten is.
Luuster naor de doeve: “Mien koe, mien koe, koe koe koe.” En dan d’n ekster as dee ’t heurt: “Hè hè hè, gekke gek, gekke gek.”
‘n vehaaltje van Opa Korenblek uut Hackfort bie Vodden.
Naoveteld deur Dick Klein Geltink
Over een ekster en een houtduif
De laatste jaren staan de ekster en de houtduif wat meer in stad en dorp in de belangstelling. Vroeger waren het echt vogels van het buitengebied en het bos. Nu niet meer. Zowel de ekster als de houtduif broeden in plantsoenen en ook al in niet al te grote tuintjes. De houtduif is een scheiterd, de ekster krijgt steeds te horen hoeveel jonge vogeltjes hij opvreet.
Maar de ekster is ook mooi een opruimer van al die sneetjes brood die schoolkinderen van hun moeder meekrijgen naar school maar die vaak langs de kant van de weg belanden omdat het bij de patatboer zoveel lekkerder is. Dit verhaal gaat niet over brood.
Heel, heel vroeger waren de ekster en de houtduif mensen, jawel ze waren boeren en ook nog familie.. Hun relatie is op een bepaald ogenblijk helemaal mis gegaan en zoals zo vaak bij mensen ging het ook hier weer om geld. Iedereen weet toch dat geld niet gelukkig maakt, maar toch wil iedereen er het liefst zoveel mogelijk van hebben en zo min mogelijk van weggeven.
In dit geval ging het om een koe die die door de een aan de ander was verkocht. Daarna, eigenlijk al meteen er na begon de onenigheid over deze handel. Toen ik nog een jongetje was heeft mijn opa me al voor gehouden: ’Met familie moet je wandelen, niet handelen. Als deze twee dat nou ook geweten hadden en in de oren geknoopt, had ik dit verhaaltje niet kunnen opschrijven.
Het geruzie was al eens heel hoog opgelopen maar door de tussenkomst van een wijze was het nog weer bijgelegd. Maar onderhuids bleef de zaak door sudderen tot het op een verjaardag gruwelijk uit de klauwen liep. Niet alleen bekvechten maar het werd een vreselijke kloppartij die eindigde in een dubbele doodslag.
Toen ze bij Petrus kwamen kregen ze te horen dat ze een herkansing kregen als ze als houtduif en ekster terug gingen naar de wereld. Die kans lieten ze zich niet ontglippen, ze grepen hem met beide handen aan.
Maar als je nu heel goed naar vogels kunt luisteren en vooral goed let op een ekster en de houtduif hoor je al snel dat de oude vete nog lang niet vergeten is.
Luister naar de duif: ’Mien koe, mien koe, koe koe koe’. En dan als de ekster het hoort: ’Hè hè hè, gekke gek, gekke gek’.
‘n Verhaaltje van Opa Korenblek uut Hackfort bie Vodden.
Naoveteld deur Dick Klein Geltink en door mij weer in het Nederlands vertaald.
Foto: Een duufken dat neerestrekken is in bi-j ons in de vensterbanke ’t Liekt mien een verdwaalde postdoeve.