De televisie staat aan als ik bij mijn Marokkaanse taalmaatje aankom en er komt een heerlijk aroma vanuit de keuken. Er is gewerkt en nu zit ze te genieten van een soort Marokkaanse soap. “Hoe gaat het”, vraag ik haar. “Soms goed, soms niet goed”, zegt ze. “En vandaag?” “Vandaag is goed”, zegt ze. De couscous is al bijna klaar. De hele kip die meegekookt is ligt apart en de rest van de groentesaus pruttelt nog na. Ik merk dat ze de soap erg leuk vind en bedenk wat ik moet doen. ‘Hup uit die tv’, werkt niet natuurlijk. Ik laat haar vertellen wat er gebeurt. Er zijn twee vrienden en de ene kijkt steeds naar de vrouw van de ander en dat mag natuurlijk niet. Ze kan het aardig verwoorden. Ze heeft een grote schotel in de tuin om de Marokkaanse zender te kunnen ontvangen. Het is haar enige vertier. Ik probeer haar enthousiast te krijgen voor het Jeugdjournaal. Wie weet.
Dan gaan we naar de keuken en ze laat me zien wat er allemaal met de kip meegekookt is. Het grote geheim zijn de Marokkaanse kruiden. Nee… die zijn niet uit de Turkse winkel, maar uit Marokko. Wanneer ik naar huis ga wordt mijn pannetje gevuld met de kip en groente- en kruidensaus en krijg de couscous, een soort pasta tussen rijst en griesmeel in, in een apart pannetje mee. Alles is ingepakt in aluminiumfolie om het warm te houden. “Voor man”, zegt ze stralend.
Volgende week wil ik haar weer mee uit nemen. Ze vindt het eng geloof ik.
Als ik thuiskom vallen Wim en ik meteen aan. En lekker dat het is…!
