Ik was ver weg vannacht, maar toch hoorde ik ergens in mijn onderbewuste iemand mijn naam roepen. ‘Hetty… ’t geet der nogal op. Lao’w der maor effen uutgaon’. Het duurde even voor ik doorhad dat het Wim was en dat de hele kamer verlicht werd door de bliksem en dat het lawaai dat erbij was bij het rommelende onweer hoorde. Toen het eindelijk tot me doordrong besefte ik dat we met ons huisje met rieten kap beter beneden het onweer af konden wachten. Ik greep in het voorbij gaan wat kleren want als de bliksem zou inslaan zouden we geen tijd hebben om boven wat kleding te halen. En zo zaten we beneden, om drie uur vannacht, Wim stoer bij het grote raam aan de achterkant. We hadden geen lamp nodig want de kamer was constant hel verlicht door het aanhoudende flitsen van de bliksem, maar de harde klappen waar we op zaten te wachten bleven uit. Ik dacht even terug aan opoe Bijenhof die ons bij de eerste bliksemschicht uit bed trommelde en om de keukentafel dirigeerde. “Nee neet bie’j et raam, ok neet bie’j de schossteen. ’t Stopcontact ok niet. As der soms zon vuurbal kump.’ En dan volgden er verhalen van vuurballen die uit de schoorsteen kwamen en door een stopcontact weer verdwenen. Of was het nou andersom. ‘Oohhh …daor he’j weer zon klap. Ohh niet naor buten gaon, Jehan. Kinder he’j wat an de vute.. en de jas an? A’j zo temee toch naor buten mot… Coba.. de lampe, de öllielampe… as et op den draod slöt is ’t lech vot.’ Coba bleef er altijd rustig onder.
Arme opoe die zo’n angst had voor onweer. Volgens mij heeft ze Diny aangestoken want die kroop het liefst bij haar onder de rokken. Later was die bij het eerst gerommel of lichtflits naast haar bed en commandeerde mij ook: ‘Hetty.. der uut… onweer’. Ik was nooit zo snel wakker, ik wachtte tot het er echt op knapte.
Zo overdacht ik dat vannacht. Maar dit keer was ik sneller beneden dan anders. Deze combinatie van doorlopend bliksem en windvlagen was vreemd. Toch was het ineens over.
Toen we vanmorgen naar de kerk reden en na die tijd koffie dronken hoorden we van omgewaaide bomen, brandweer en trampolines die tuinen ver terechtkwamen. Natuurgeweld is toch iets waar je stil van wordt.
