Een van de Engelse begraafplaatsen.
Wat kun je veel indrukken krijgen in een paar dagen. Ik kan niet anders zeggen: we hebben genoten van die paar dagen Ieper en omgeving. We waren diep onder de indruk van alles wat zich hier heeft afgespeeld. Ik had het vroeger allemaal wel geleerd, de loopgravenoorlog met zoveel doden maar als je in het ‘In Flanders Fields Museum’ met eigen ogen ziet en met je oren hoort vertellen, is het indrukwekkend. Bussen vol Engelsen kwamen hier om de graven en het museum te bezoeken en de Last Post bij de Menenpoort mee te maken. Alle koloniën van de Fransen en de Engelsen waren mede ingezet om soldaten te charteren: Canadezen, Indiërs, Australiërs, Nieuw Zeelanders, een bontgekleurd gezelschap. Tragisch dat het zo’n slachting werd. Ik kan het niet laten om te bedenken dat al die mannen moeders hebben die hen als baby, kleuter en kind hebben zien opgroeien en dan… Het chloorgas dat hier voor het eerst gebruikt werd was een meedogenloos wapen van de Duitsers.
Nee… ik hoef niet nog eens. Net als toen we vanuit Praag het Durchgangslager Theresienstad bezochten samen met Ben, Diny en Curtis en Berdena. Ik hoef het niet nog een keer te zien.
De ontmoeting met onze vriendin en de wandeling over de boulevard van Nieuwpoort was natuurlijk heel bijzonder. We houden contact en als het enigszins kan doen we het nog eens over.
Nu zijn we weer thuis, altijd goed, nadat we bij Ben en Diny de vorderingen van pup Wiesje bewonderd hebben. Diny had ook een soort braintrainer gekregen bij de puppiebrokjes en warempel het kleine ding had het meteen door.
Natuurlijk de kleinkinderen staan nummer één maar direct erna komt Wiesje. Zit er toch niet zo met te flaaien’’, zegt Diny tegen Ben als die Wiesje op de arm heeft. ‘Moj zeen wie ’t zeg…’, antwoordt Ben. ‘Mo’j vanaovend es zeen wie d’r zit te flaaien’. Nee met Wiesje komt het helemaal goed. Ze slaapt bij teckel Jippe in de mand en mag straks mee als Ben met Josca z’n vaste wandeling doet. Josca is ook gek op Wiesje en andersom.