Dick poseert in het beklaagdenbankje.
Ben jij wel eens in een rechtszitting geweest?’, vraag ik Dick en Anda. We zijn samen een dagje uit. Ze wilden wel eens een museum bij ons in de buurt bekijken en kozen voor het Gevangenismuseum in Veenhuizen. Om 11 uur zaten we dus al met z’n vieren aan de koffie op het terras van het museum en konden onze eerste nieuwtjes al uitwisselen. Daarna was het tijd voor de boevenbus. Ja ja de echte originele boevenbus werd gebruikt voor de rondrit met gids over het terrein van dit museumdorp Veenhuizen, want dit hele dorp floreerde dankzij het gevangenisgebeuren hier. De oudere dame die als gids optrad kon er wat van. Erg technisch was ze niet want haar microfoon weigerde constant waarbij ze die telkens maar ‘een klap op de kop’ gaf, wat weinig uithaalde tot een man hem van haar overnam en er iets aan veranderde waarna het ineens veel beter ging. Ze vertelde aardig wat anekdotes. Over haar moeder die nog zwemmen had geleerd in het zwembad met een badmeester, ook een gevangene, die op de laatste dag in het water gejonast werd en zelf bijna verzoop. Over de kapper die maar een soort kapsel kende maar waar ze verplicht naar toe moesten. Over de begraafplaats waar alle rangen en geloven bij elkaar begraven werden, gratis toen nog. Over Esserheem waar ook levenslang gestraften zitten wat inhoud dat het ook echt levenslang is. Daarna was het museum zelf aan de beurt van de martelwerktuigen uit de vorige eeuwen tot aan de moderne rechtspraak van tegenwoordig. En zo kwam het dat we een rechtspraak meemaakten op beeld maar in een nagebouwde rechtszaal. Dick ging zelfs even in het beklaagdenbankje staan zoals hij als 15-jarige zich had moeten verantwoorden toen hij eens ’s avonds zonder licht op de fiets gesnapt was. Omdat hij nog geen 16 jaar was moest hij vanuit school naar het gerechtsgebouw in Zutphen waar hij een waarschuwing kreeg.
Na een uitstekende lunch ging het natuurlijk richting Emmen waar we nog een paar gezellige uurtjes doorbrachten. Uiteindelijk kwam Wim op de proppen met zijn beroemde mosterdsoepje en ik had de tortelini- schotel naar het recept van Jennifer tevoorschijn getoverd. Dat werd zeer geprezen. Dat houden we er dus in voor een volgend familiegebeuren.