schriever onbekend- door mij vertaald uit het Drents in het Achterhoeks.
‘A’k vrogger vekansie hadde van schole, ging ik altied naor mien ome Jan en tante Zwaantje’, zei opa. En hee kek dreumerig in de wiedte, net of e daor iets heel moois zag. Wat misschien ok wel zo was. Tegenwoordig gaot de kinder al naor ’t butenland. Niet efkes aover de grens, maor ik heure ze wel es praoten aover Amerika, Rhodos, Kanariese eilanden en zo wat. En dan vraog ik mien wel es af waor die jongen hen mot as ze volwassen bunt. De kans is groot dat ze nargens meer wat an vindt.
Maor opa vertellen met smaak aover zien vekansie bi’j zien oom en tante. Ze wonen een half uurken bi’j um vandan, maor dat was veur de familie al een hele reize met de sjees. Want een fietse hadden ze toen nog niet.
‘Ze hadden daor een hele trop kinder’, ging opa wieter. ‘Mien tante Zwaantje was een klein dik wiefken, goedlachs en ze wodden nergens kold of warm van. Dat was maor goed ok want wi’j halen nog wel es ondeugde uut.
Ik wette nog goed da’w een keer buten spöllen en dat een van mien naefkes zei: ’Wedden da’k deur et opkamerraemken kan pissen’? Dat raemken zat nogal hoge, maor wi’j zeien: ’Gien kunst an, dat könne wi’j ok’! D’r werd een streep in ’t zand etrokken en wi’j gingen met zien vieren op een riege staon. ’t Opkamerraam was op eschaoven, met een kleerbossel d’r onder, zoas dat toen de gewoonte was. Den oldsten van ons tellen tot drie en hup daor ging ’t hen! Met een grote baoge en precies goed emikt… want opens stak mien ome Jan zien dikke kop onder ’t raemken deur en beulen as een koe. ’t Haor lag um nat op de kop en dat was niet van ’t zwijt, maor van onze wedstried…
Dat natte haor kon um nog niet zovölle schaelen, vertellen e later an tante Zwaantje. Maor umdat et zuk brujerig weer was had e et taofeltjen, waor hee an zat te schrieven, vlak onder ’t lösse raam eschaoven en noe waren alle papieren van ’t peerdefonds strontnat ewodden…
Zoas in völle gezinnen was et gien vetpot bi’j ome Jan en tante Zwaantje. Maor wat at ik daor altied lekker! Stoete met botter en een grote komme geitenmelk. En soms een snee roggebrood met käöntjes! Jonge jonge as ik d’r nog an denke! ’n Betjen zolt d’r aover… ’t water löp mien in de mond.
En ’s middags krege wi’j eerpels met uutgebakken spek. De panne stond midden op taofel en wi’j maor prikken met onze iezeren vörke. Geleuf maor dat d’r gienene te late kwam bi’j ’t etten! Ie mossen zörgen da’j d’r bie waren! As ’t er gien krummeltjen meer aover was halen tante Zwaantje de eerpelpanne weg en pleren een grote schale pap der veur in de plaatse. Ik zal oe vertleen dat et ons smaken.
Zo noe en dan mos ome Jan efkes opspöllen, want dan was ’t er ruzie in de keet! Den enen schrapen wat veur de neuze van een ander weg of at alle broene suker d’r af, die tante Zwaantje ter ere van mien met zunige hand aover de pap had estreuid.
Maor nooit verget ik die keer dat een van de deerns stiekem onder ’t etten de katte op schoot pakken. Op een gegeven moment sprong et beest midden in de schale met pap, zodat de spetters ons um de oorne vlaogen. Een van de jonges schreeuwen naor zien moe, die net de eerpelpanne naor de pompstraote bracht . ‘Moe, moe! Onze Tineken hef de katte in de pap egooid’! Waorop tante Zwaantje, kalm en bedaard as altied, zei:’ O, ja? Nou dat gef niks heur, wi’j hebt pap zat’.