Soms krijg je iets onder ogen dat echt de moeite waard is om door te geven. Geesje uit Deventer is voorzitster van de Drentse vereniging daar. En ze geven er een aardig krantje uit: Oes Volkien. Ik kreeg een exemplaar van haar want ook het schilderij dat ik van het huis waar ze opgroeide maakte, stond er in afgebeeld. Ook dit verhaal kwam ik er tegen.
Vekansie— 1
schriever onbekend- Ik heb et efkes vanuut het Drents in mien Vordense streektaal umme ezet.
‘A’k vrogger vekansie hadde van schole, ging ik altied naor mien ome Jan en tante Zwaantje’, zei opa. En hee kek dreumerig in de wiedte, net of e daor iets heel moois zag. Wat misschien ok wel zo was. Tegenwoordig gaot de kinder al naor ’t butenland. Niet efkes aover de grens, maor ik heure ze wel es praoten aover Amerika, Rhodos, Kanariese eilanden en zo wat. En dan vraog ik mien wel es af waor die jongen hen mot as ze volwassen bunt. De kans is groot dat ze nargens meer wat an vindt. Maor opa vertellen met smaak aover zien vekansie bi’j zien oom en tante. Ze wonen een half uurken bi’j um vandan, maor dat was veur de familie al een hele reize met de sjees. Want een fietse hadden ze toen nog niet.
‘Ze hadden daor een hele trop kinder’, ging opa wieter. ‘Mien tante Zwaantje was een klein dik wiefken, goedlachs en ze wodden nergens kold of warm van. Dat was maor goed ok want wi’j halen nog wel es ondeugde uut. Ik wette nog goed da’w een keer buten spöllen en dat een van mien naefkes zei: ’Wedden da’k deur et opkamerraemken kan pissen’? Dat raemken zat nogal hoge, maor wi’j zeien: ’Gien kunst an, dat könne wi’j ok’! D’r werd een streep in ’t zand etrokken en wi’j gingen met zien vieren op een riege staon. ’t Opkamerraam was op eschaoven, met een kleerbossel d’r onder, zoas dat toen de gewoonte was. Den oldsten van ons tellen tot drie en hup daor ging ’t hen! Met een grote baoge en precies goed emikt… want opens stak mien ome Jan zien dikke kop onder ’t raemken deur en beulen as een koe. ’t Haor lag um nat op de kop en dat was niet van ’t zwijt, maor van onze wedstried…
Dat natte haor kon um nog niet zovölle schaelen, vertellen e later an tante Zwaantje. Maor umdat et zuk brujerig weer was had e et taofeltjen, waor hee an zat te schrieven, vlak onder ’t lösse raam eschaoven en noe waren alle papieren van ’t peerdefonds strontnat ewodden…