Zaterdag was het weer zover. Rick kwam en ik had in mijn hoofd gezet dat er nog een oude film van onze vakantie met Dick en Anda in Ventimiglia moest zijn. We hadden al een maand met het boekje Hoe zeg ik het in het Italiaans onder ons kussen geslapen en de zin Cinque gelati ken ik nu nog. Het zou een van de toppers worden van al onze gezinsvakantie. De afstanden naar de plekken van onze zomerholidays waren aardig opgelopen. Na Badenhard, de Harz, Schwarzwald en Auvergne waagden we de rit naar dit plekje aan de Bloemen Rivièra. Dit keer wel met een overnachting op de heen- en terugreis.
Rick was al gauw met de projector in de weer om de film af te draaien en we genoten na zoveel jaren van deze vakantieherinneringen. Tjonge wat hadden we leuke kinderen, wat was Wim jong en fit en wat was ik daar toch slank. Het is dan ook 37 jaar geleden en ook nu mogen we niet klagen. Onze opblaasboot bleek ook hier goede diensten te verlenen. Met Dick en Anda hadden we het altijd goed en de vijf jongens vermaakten zich uitstekend met elkaar. Aan het eind van de film was het stukje waarbij Wim probeert me in de boot te hijsen door me uiteindelijk aan mijn bikinibroekje naar boven te trekken. Volgens de jongens kon dat toen zo opgestuurd worden naar het programma Home Video en zou dit de blooper van het jaar zijn. Gelukkig nooit gebeurd. Als iemand die film nog eens wil zien, huur ik Rick weer even weer in.
Of i…. ik durf het bijna niet te vragen? Is er misschien iemand in de vrienden- en kennissenkring die als hobbyist een paar van onze filmpjes op een cd-rom kan zetten.
