Deze zomer stond het schilderen bij Vera van Brakel voor mij op een laag pitje. Door allerlei omstandigheden kwam er niet van. Wel schilderde ik hier af en toe een hond, maar de grote doeken die ik al jaren heb staan bleven nog onaangeroerd. Tot ik naar een van de foto’s van het Bargerveen keek. En meteen wist ik het. Dat kan op een groot doek. En zo begon ik er vorige week aan en vandaag deed ik een tweede poging. En zoals het meestal gaat… eerst denk ik… nou ‘k weet het niet… of dit wat wordt. En als ik een volgende keer er aan gewerkt heb… hé… misschien wordt het wat. Zover ben ik nu… ik ben in de ban van het veen. Dit is een stukje water in het Bargerveen dat gedeeltelijk is begroeid met veenmos, als ik het goed onthouden heb.
Vanmorgen hadden we ook twee kleinkinderen van Vera in het atelier: Tijmen en Lieke. Lieke leek mij de heel kleine uitvoering van Vera zelf. De 8 jarige Tijmen had vorige week de gouden penseel gekregen in de Kinderboekenweek met een prachtig getekende boom met wortelgestel en al.
Toen we even pauze namen voor koffie en een blik op elkaars werk. ontdekte één van de dames mijn gehavende wenkbrauw en ik moest natuurlijk vertellen hoe ik daar aan kwam… En dan vertel je zomaar verder…We zaten toch aan de koffie.
Vera zag haar kans. Ze zag de kleuren die zo goed bij elkaar pasten en maakte deze foto. Altijd leuk als je zo onverwacht eens neergezet wordt.