‘Eerst kijken…
Laat Queeny het maar even voordoen’, stond er op het briefje toen we terug kwamen van de verjaardag van zwager Ben in Hattem. Het briefje was geschreven door Mark en lag op een grote vierkante doos. Er zat een eveneens vierkant houten ding in met allemaal losse laatjes en gekleurde knoppen.
Het bleek een trainingsspelletje te zijn voor honden. Mark had het op een markt op de kop getikt waar een vrouw met meer trainingsattributen stond. Haar hondje was in staat om door vijf of meer handelingen te verrichten een koekje uit het midden van een kubus te toveren. Maar deze was ook al lastig vond ze. Dan moet ik die hebben, vond Mark.
En Queeny deed het voor. Je moest eerst in al die laatjes een hondenkoekje doen en dan vastzetten met een dikke knop. Queeny dook er op af, probeerde een laatje… die zat vast… pakte de knop en probeerde het laatje opnieuw… hebbes. Knappe hond!
Storm keek er alleen maar naar. Maar de tweede keer kwam er actie. Een dag lang probeerde hij met z’n tong een laatje open te schuiven, maar dat lukte niet. De knoppen had ik er maar afgelaten. Mark kwam tussen de middag even langs, zette Storm in zijn bench en liet Queeny nog eens smikkelen. Toen was Storm weer aan de beurt… moeilijk nog, maar hij verdroeg Queeny niet bij zijn laatjes. Hij hapte even en Queeny ging mooi aan de kant zitten.
Maar in de loop van de middag had Storm het door, alleen ging hij minder zachtzinnig te werk dan Queeny. Terwijl Queeny met de bek de laatjes open schoof, gebruikte Storm zijn poten. Hij sloeg hard met z’n poot op het hout en de schuif en het ding denderde open. En ook de knoppen vond hij wat later…. met veel kabaal. Klaar… volgende…. Tja… verschil moet er zijn!