Ik besef ineens dat door mijn ontmoeting met Jacek er een heel nieuw stuk herinneringen boven komt, een belangrijk stuk. Mijn hart lag en ligt nog bij deze kinderen.
In de jaren 90 kwamen de stromen asielzoekers ook naar Emmen. Het was niet meer voldoende om op school de kinderen apart te nemen of in groepjes. Iedere school kreeg zo een toeloop van verschillende culturen. Er kwam een taalbeleid en samen met de directies van de verschillende scholen voor voortgezet onderwijs en de begeleiders werd er een plan gemaakt.
Er kwam een aparte opvang voor alle nieuwkomers in Emmen. Die kregen eerst grondig les in de Nederlandse taal en cultuur door zeer kundige taalklasonderwijzers. Pas wanneer ze de grondbeginselen onder de knie hadden kwamen ze een paar halve dagen op de school van hun keuze, in de voor hen geschikte klas en daarna steeds meer dagdelen. Er waren een paar goede methodes met dvd’s, en cd roms. Nu waren het niet meer alleen Turkse of Marokkaanse kinderen, maar vluchtelingen uit de Afrikaanse landen, Iran en Afghanistan. De meeste zaten in het asielzoekerscentrum, maar ook waren er de AMA’s, alleenstaande minderjarige asielzoekers. Dat was een verhaal apart. Gevlucht uit Somalie, soms kon maar één uit een gezin weg en dan werd vaak degene gekozen die de meeste kans op overleven had. Ze woonden hier met een heel stel , vaak uit verschillende culturen in één huis. Dat gaf nog wel eens problemen. Er was wel ambulante begeleiding maar die mensen hadden zoveel jongeren onder hun hoede dat het beslist onvoldoende was.
Ik herinner me ook een Irans gezin, vader moeder met twee dochters 16 en 14 jaar en een zoon van 12. Vader had een hoge functie gehad in Iran, maar was vanwege zijn politieke voorkeur in gevaar en had zijn gezin al naar Pakistan gebracht. Maar ook hier waren ze niet veilig net zo min als in Rusland. Ze moesten weg en moeder verkocht al haar gouden sierraden om de reis naar het westen te kunnen betalen. Het ging een stuk per vliegtuig daarna met een busje waarin niet gesproken mocht worden. Bij Zevenaar gingen ze de grens met Nederland over tot de chauffeur stopte langs de kant van de weg en zei dat ze verder moesten lopen naar het aanmeldcentrum verderop om asiel aan te vragen. Zo kwamen ze uiteindelijk tijdelijk in Emmen. Het waren pientere kinderen, alledrie zeer gemotiveerd om hier wat te bereiken en in heel korte tijd konden ze al op havo/ atheneum meedraaien.
Met de Ama’s ging het minder, moeilijk om ze te motiveren, kwamen vaak niet op school, kauwden quad wanneer er weer wat aangekomen was. En werd er gecontroleerd dan hadden ze er vaak een zootje van gemaakt.