Vorig jaar hielpen Frank en Tim maar wat graag met het geven van de fles aan de lammeren.
“Vind je mij lief?” Tim is bijna 4 jaar en kijkt mij vol verwachting aan. "Natuurlijk vind ik jou lief Tim…… heel erg lief”. En terwijl hij tevreden een boekje pakt dat ik voor mag lezen staat Daan van bijna drie aan m’n knie en wil meteen ook weten:”Vind je mij ook lief?”
Twee keer per week mag ik met of zonder Wim oppassen op die twee. Anja gaat dan zwemmen met Frank die bezig is voor zijn diploma A. Dinsdags ga ik naar hen toe en vanmiddag komen ze hier. Papa Alle komt ze dan weer ophalen.
Je zou bijna vergeten hoe spontaan die kleintjes zijn wanneer je eigen kinderen volwassen zijn en zelfs Robin en Eva zijn ook al weer twaalf. Niets is zo mooi als die stralende kinderoogjes als ze je zien aankomen. Af en toe belt Frank en vraagt of hij mag komen. Dan parkeert hij z’n fiets achter het hek, even een aai voor de honden en komt dan bijpraten, tekenen of gewoon met Tessa spelen.
Ik vergeet nooit de eerste keer dat Robin, toen hij een jaar of 2,5 was met uitgespreide armen op me af kwam rennen en ik hem op kon vangen.
We krijgen nu een herkansing met onze buurkindertjes. We zijn hun echte opa en oma niet, maar het voelt bijna hetzelfde.