Ik gebruik nog steeds graag de nieuwjaarswens: Völle heil en zegen, maar de wens van onze buurjongens vroeger: en völle hazen en knien’ns laat ik maar achterwege.
Het is al weer de 2e januari en zondag. Daarom zitten we in de kerk. Voor ons zit de zangeres, zoals we haar onder elkaar noemen. Het is een genot om bij haar in de buurt te zitten. Ze heeft vandaag een keurig mantelpakje aan en tot mijn verbazing heeft ze er een nertskraag op in de vorm van een echte nerts die met z’n kopje precies onze kant op kijkt. Ze rekent blijkbaar niet op dierenactivisten die met spuitbussen met verf klaar staan.
Zij vindt blijkbaar Wim z’n stem ook prettig want ze wenste hem : veel zangplezier in ’t nieuwe jaar. Ik bekijk de andere hoofden voor me en zie de verscheidenheid in kleur, van spierwit tot goudbruin. Ik zie er maar een paar met gekleurd haar en eigenlijk vind ik het haar waar het grijs doorheen geweven zit of zelfs de overhand heeft mooier, het leeft meer.
Zoals overal is het kerkbezoek erg achteruit gegaan en één van de beide kerken in Emmen-oost moet verkocht worden. Het bracht de laatste jaren veel onrust, maar binnenkort komt er duidelijkheid. Vandaag zongen we elkaar de wens toe:
Vrede wens ik je toe, Liefde wens ik je toe.
Moge God je behoeden, leef met zijn liefde. Vrede wens ik je toe.
Zegen wens ik je toe. Aandacht wens ik je toe.
Dat er mensen zijn met wie je kunt delen. Zegen wens ik je toe.
En of ik nog iets van de overdenking onthouden heb? Zakt gauw weg hoor, bij mij.
Nou vooruit:
Als je iemand echt de zegen toe wenst, heb je die al in jezelf en kun je hem ook zo weer doorgeven aan anderen.
En zo is het toch?!